And suddenly, I felt nothing...

And suddenly, I felt nothing...

Έχετε ευχηθεί ποτέ να ήσασταν αναίσθητοι; Να μη μπορείτε να νιώσετε τίποτα; Να μη σας πληγώσουν ποτέ ξανά;

Σκεφτόμουν...Τι είναι η ζωή χωρίς αισθήματα; Μια άδεια τρύπα και τίποτα παραπάνω. Οι στιγμές δεν αξίζουν τίποτα, αν δεν τις συνοδεύουν συναισθήματα. Δεν μας λείπουν οι στιγμές με άτομα που δε μιλάμε πια, αλλά αυτό που νιώθαμε όταν κάναμε πράγματα μαζί. Και η έλλειψη αυτών είναι που μας πληγώνει για πολύ καιρό ακόμη..

Είναι λοιπόν λύση το να μη νιώθουμε τίποτα; Ίσως και να είναι.. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι το να μη νιώθουμε τίποτα δεν είναι μια επιλογή που μπορούμε να πάρουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας, πρέπει απλώς να γεννιόμαστε έτσι. Βλέπετε, όταν έχεις αγαπήσει, μισήσει, πληγωθεί, εξοργιστεί κ.ο.κ. δε μπορείς να πας ξαφνικά στο απόλυτο μηδέν. Κάποιος που έχει περάσει μια δύσκολη φάση στη ζωή του(μιλάμε για πολύ δύσκολη, αλλιώς όλοι θα ήμασταν αναίσθητοι) και μετά έμεινε “μουδιασμένος” μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Όταν έρχεται η στιγμή που απλώς δε νιώθεις τίποτα, καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Αυτό το “κλείσιμο του διακόπτη” -κάτι σαν firewall που εγκαθιστά το σύστημά σου για να σε προστατέψει από την επικείμενη καταστροφή- μπορεί τη στιγμή πριν την “υπερχείλιση” των συναισθημάτων να σε βοηθά, το κακό όμως είναι ότι άπαξ κι αρχίσει, δε σταματά..

Στην αρχή σου φτάνει που δε νιώθεις πόνο.. Μετά δε σου κάνει καμιά διαφορά, πιστεύεις ότι απλά θρηνείς.. Στο τέλος, ωστόσο, συνειδητοποιείς ότι τίποτα δε σε συγκινεί, όλα σου φαίνονται “άσκοπα”..

Κι όταν καταλάβεις τι σου συμβαίνει, είναι πλέον αργά...

Και το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι; Ότι αν δεν το έχεις ζήσει, δεν μπορείς να το καταλάβεις...