Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.
Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

Lisa

This is thy hour O Soul, thy free flight into the wordless. Away from books, away from art, the day erased, the lesson done. Thee fully forth emerging, silent gazing, pondering the themes thou lovest best. Night, sleep, death, and the stars. - Walt Whitman

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Μια στάση εδώ...

Άλλο ένα πρωινό -εντάξει μεσημέριασε- πίνοντας το καφεδάκι μου, ακούγοντας χαλαρωτική μουσική, γράφοντας στο μπλογκ, καλημερίζοντας σας. Μια συνηθισμένη μέρα. Δεν είναι όμως.
Σήμερα είναι η τελευταία μέρα που γράφω εδώ για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Μην ανησυχείτε, δεν εγκαταλείπω τη μπλογκόσφαιρα. Απλά σήμερα φεύγω πάλι από το πατρικό μου. Και στο φοιτητικό μου σπίτι δεν έχω ίντερνετ. Και θα κάνω πάλι αρκετό καιρό να μπω. Ενώ είχα συνηθίσει να σας λέω ξανά καλημέρα κάθε πρωί.
Και θα γυρίσω πίσω στη ρουτίνα. Σ' ένα τελευταίο -απαιτητικό- μάθημα για την εξεταστική, τις βαθμολογίες, το τέλος της πρακτικής μου(μόλις τελειώσει θα κάνω ανάρτηση για την εμπειρία μου σας το υπόσχομαι), τις δηλώσεις μαθημάτων, τις παρακολουθήσεις, το τελευταίο μου εξάμηνο ως φοιτήτρια.
Ναι λοιπόν, αυτό ήταν. Finito la musica, passato la fiesta. Τα φοιτητικά μου χρόνια πλησιάζουν στο τέλος, σε τέσσερις μήνες θα θεωρούμαι πλέον μια "ΕΠΙ ΠΤΥΧΙΩ" φοιτήτρια. Απίστευτο ε; Ούτε εγώ μπορώ να το πιστέψω ακόμη.
Πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια... Σαν χθες θυμάμαι την εγγραφή μου, τις πρώτες γνωριμίες, την πρώτη εξεταστική και τόσα άλλα. Στο μυαλό μου είμαι ακόμη εκείνο το 18χρονο κορίτσι που μόλις τώρα ξεκινά τις σπουδές του. Μόνο που αυτή τη φορά πηγαίνω με ενθουσιασμό. Χωρίς να κάνω τα ηλίθια λάθη των πρώτων ετών. Θέλοντας να ζήσω τη φοιτητική ζωή στο έπακρο.
Τίποτα δεν έκανα τελικά. Εκτός από το σπίτι μου. Αυτό το έφτιαξα με όλη μου την αγάπη, όλο μου το μεράκι, όλη μου την φαντασία και την τέχνη. Το ότι σε τέσσερις μήνες θα το αφήσω ίσως με στενοχωρεί πιο πολύ απ' όλα. Αυτό το σπίτι είναι τα πάντα για μένα. Τα καλύτερά μου χρόνια, οι καλύτερες και οι χειρότερες μου στιγμές εκεί μέσα ήταν. Ακόμη και το κατοικίδιο μου κατέφθασε σαν έκπληξη σε αυτό το σπίτι -κι ας το ρήμαξε μετά, χαλάλι του. Εκεί μέσα περάσαμε τόσες στιγμές με κάποια από τ' αγαπημένα μου άτομα. Κλάψαμε, γελάσαμε, μαλώσαμε, φωνάξαμε, φάγαμε, ήπιαμε... Τα πάντα εκεί.
Έχω μια θεωρία. Τα φοιτητικά σπίτια -κυρίως αυτά- είναι στοιχειωμένα. Καταρχάς, επειδή ο -προσωρινός- ιδιοκτήτης τους ζει τα καλύτερα του χρόνια εκεί μέσα. Γιατί εκεί περνάει τις πιο δυνατές στιγμές της νιότης του. Κι αυτό το σπίτι με κάθε εμπειρία, με κάθε ανάμνηση, κατακτά ένα κομμάτι της ψυχής του. Ώσπου, γίνεται το ίδιο ένα κομμάτι της ύπαρξης του. Κι ύστερα είναι όλα εκείνα τα σημάδια -σαν τις ρυτίδες στα ανθρώπινα πρόσωπα- που διηγούνται μια ιστορία: η τρύπα στο ταβάνι, από τη μέρα που πήγες να χτυπήσεις στον από πάνω με τη σφουγγαρίστρα, η ξεχαρβαλωμένη πόρτα, από τις μέρες που τη βρόντηξες από οργή, ένα κομμάτι από την κάσα της πόρτας που κατάφερε να ρίξει ο γάτος σου, λιλά σταγόνες στις πρίζες του υπνοδωματίου, σοβατισμένες και βαμμένες τρύπες στους τοίχους σου, από κάδρα και λοιπά καρφωτά. Κι ύστερα είναι όλοι εκείνοι οι ήχοι -τα γέλια, οι φωνές- που γεμίζουν τους τοίχους και μένουν καρφιτσωμένα εκεί ακόμη κι όταν φύγεις, μόνο για να σου θυμίζουν αυτό που έχασες, εκείνο που άφησες πίσω.
Κάθε σπίτι έχει τη δική του ανείπωτη ιστορία...
Το ίδιο και το δικό μου. Κι ίσως η σκέψη ότι θα το αφήσω πίσω είναι που μ' έχει κάνει τόσο μελαγχολική τελευταία. Απ' την άλλη είναι κι όλα τα πράγματα που θέλω να κάνω, μα δεν προλαβαίνω. Τόσα πολλά και τόσα λίγα.
Είναι περίεργο πως σε γεμίζει να μιλάς σ' ένα αόρατο ακροατήριο, χωρίς καν να ξέρεις αν σε ακούει. Λόγια του αέρα. Έχω, όμως, βάλει όλη μου την αγάπη σε αυτό το μπλογκ και πραγματικά νιώθω υπέροχα εδώ μέσα. Είναι κομμάτι του εαυτού μου. Εδώ ξεφεύγω απ' όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Γράφω και μιλάω για ό,τι θέλω εγώ. Δεν έχω όρεξη να μιλήσω για ένα θέμα; Οκ, δε μιλάω. Τόσο απλά. Άρχισα πάλι το παραμιλητό. Συγγνώμη.
Ας επιστρέψουμε πάλι στο υπέροχο πρωινό μας(για μένα είναι πρωί, κι ας κοντεύει δύο)...
Το σημερινό πρωινό περιλαμβάνει απλά πράγματα: καφέ, μουσική και βαλίτσες αργότερα.
Αυτή τη φορά επέλεξα το soundtrack της Amelie. Δεν ξέρω τι μ' έχει πιάσει αυτές τις μέρες με τη γαλλική μουσική, ίσως φταίει αυτή η υπέροχη λιακάδα που μου φτιάχνει τη διάθεση κι αποκτώ πιο ρομαντική διάθεση. Ό,τι και να 'ναι μου αρέσει. Γι' αυτό δε θα το ζαλίσω με άσκοπα λόγια.
Σας αφήνω. Πάω να φτιάξω βαλίτσα.




2 σχόλια:

  1. καλό ταξίδι και καλή εξεταστική!
    (μην ανησυχείς, σε διαβάζουν πολύ περισσότεροι απ' όσο νομίζεις...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ(αν και τελικά θα φύγω αύριο το πρωί, βαρέθηκα να φτιάξω βαλίτσα :Ρ)!!! :)

      Χάρηκα πολύ που είδα το πρώτο σχόλιο ενός καινούριου αναγνώστη μου και τα καλά σου λόγια!

      Καλά να περνάς και καλή σου μέρα!

      Διαγραφή