Μια
κακή ιδέα...
.png)
Καιρό είχα να γράψω σε στίχο.. Γύρω στους 6 μήνες. Χθες ένιωσα την ανάγκη να γράψω στίχους ξανά. Μικρούς, ανομοιοκατάληκτους, αταίριαστους για κάποιους, φαινομενικά άσχημους. Σαν την αλήθεια -γυμνή και άσχημη. Για να είμαι ειλικρινής, αρχικά -λόγω της μικρής αποχής που είχε μεσολαβήσει- δυσκολεύτηκα, μα λίγο αργότερα η έμπνευση ήρθε και οι λέξεις αποτυπώθηκαν στο χαρτί μόνες τους. Κι ενώ ξεκίνησα να γράφω για κάτι διαφορετικό, το χέρι μου με πήγε αλλού, μ' ένα θυμό που δεν ξέρω από πού πηγάζει. Μπορώ να πω πως με εξέπληξε. Δεν ξέρω καν αν προερχόταν από τη δική μου ζωή ή τα βιώματα κάποιου άλλου αγαπημένου μου προσώπου. Το υποσυνείδητο μου γέννησε τις λέξεις και το χέρι μου ήταν απλά το μέσο.. Το αποτέλεσμα μπορείτε να το δείτε στο δεύτερο μου ιστολόγιο Το χαμόγελο της (Μόνα) Λίζα.
Δεν ξέρω αν είναι θυμός ή πίκρα, αυτό που έχει σημασία είναι πως είναι αυτοαναλυτικό. Από τη στιγμή που μπορείς να αντικρίζεις την αλήθεια αφτιασίδωτη, μη σε φοβάσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήδε θα 'λεγα ότι είναι αυτοαναλυτικό, τουλάχιστον όχι με τη στενή έννοια του όρου.. γιατί πολύ απλά με μια δεύτερη ανάγνωση δε μου θύμισε τίποτα, δε μου ξύπνησε καν τον ίδιο θυμό των λέξεων. είναι απλώς ένα ακόμη ανεξήγητο δημιούργημα του μυαλού μου....
Διαγραφή