Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.
Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου ~ Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

Lisa

This is thy hour O Soul, thy free flight into the wordless. Away from books, away from art, the day erased, the lesson done. Thee fully forth emerging, silent gazing, pondering the themes thou lovest best. Night, sleep, death, and the stars. - Walt Whitman

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Χωρισμός Hollywood Style

How to lose a guy in 154 movie titles


Υπάρχουν πολλοί τρόποι να χωρίσεις. Το υποτιθέμενο ζευγάρι του συγκεκριμένου βίντεο αναπτύσσει μια στιχομυθία η οποία καταλήγει στον -αναπότρεπτο- χωρισμό τους. Ολόκληρος ο διάλογος αποτελείται αποκλειστικά από τίτλους ταινιών. Μέσα σε 3 λεπτά και 51 δευτερόλεπτα το ζευγάρι χωρίζει με την αναφορά 154ων ταινιών. Πρωτότυπο; Σίγουρα!


Οι ταινίες(με σειρά αναφοράς):
Traffic
Waiting for Forever
Just My Luck
Seven
Like Crazy
Accidents Happen
Just Your Luck
Everyday
Babe
Be Cool
I'm Still Here
I Love You to Death
Pretty Woman
I Love You Too
When Do We Eat
Waitress
A Little Help
Jackass
I Am Sam
For Your Consideration
The Specials
Good Burger
As Good As It Gets
Out of Sight
Make it Happen
Taking Sides
Home Fries
Anything for Her
Layer Cake
Cake
Just Go With It
She's Having A Baby
Top Secret
Mamma Mia!
Anything For You
Baby Doll
She Gets What She Wants
Due Date
9 1/2 Weeks
8 1/2
Kick-Ass
Anything Else
Honey
Cocktail
Manhattan
Thank You
Precious
Juice
Milk
Beautiful
15 Minutes
Can't Hardly Wait
Is Anybody There
Something's Gotta Give
Talk To Me
Get a Clue
Clue
I Know What You Did Last Summer
Heaven Help Us
What Is It?
Rumor Has It
Very Bad Things
How Do You Know
On the Waterfront
My Boss's Daughter
Saw
The Girl Next Door
Kissing A Fool
My Cousin Vinny
Saw II
He Said She Said
Please Give
Proof
Somewhere
Living Proof
Body of Evidence
Say Anything
Find Me Guilty
The Hot Chick
Next Door
What Planet Are You From?
She's Out Of My League
Maybe... Maybe Not
Definitely, Maybe
I Still Know What You Did Last Summer
Enough
Just a Kiss
Once
Liar, Liar
Just One Time
Answer This
Who Do You Love?
What's Love Got to Do with It?
Waiting...
It's Complicated
Still Waiting...
Just Tell Me What You Want
Nothing But the Truth
The Ugly Truth
Nothing to Lose
It's Kind of a Funny Story
Doubt
It
Why do Men Cheat?
I Am A Sex Addict
Cop Out
That's What I Am
It Runs in the Family
Two Can Play That Game
Guess Who's Coming to Dinner
People I Know
Jack
The Cable Guy
The Wrestler
The Mexican
You Don't Know Jack
The Doctor
The Artist
My Baby's Daddy
In The Name of the Father
If....
Who Am I?
The Man Who Wasn't There
Dear God
Why Did I Get Married?
Why Did I Get Married Too?
This is It
The Break-up
I Could Never Be Your Woman
Unfaithful
Look Who's Talking
Big
Dummy
Basket Case
Bully
Creep
Loser
Whore
Monster
Psycho
From Hell
Anti Christ
Cheaters
Shame
A Dirty Shame
A Low Down Dirty Shame
M
Don't Say A Word
Phffft
Shut Up Little Man
That's My Boy
Are We Done Yet
Eat Drink Man Woman
Clueless

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές στο YouTube.

Goodbye March!

EDITORIAL


Ο φετινός Μάρτιος πέρασε τόσο γρήγορα φέτος που δεν το κατάλαβα καν.. Καθώς αρρώστησα για τα καλά λίγο πριν την 1η του μηνός, πέρασα όλο σχεδόν το μήνα στο κρεβάτι. Είδα τη φύση να ζωντανεύει γύρω μου, περιτριγυρισμένη από τους 4 τοίχους του σπιτιού μου. Όμως λίγο πριν την εκπνοή του Μάρτη έγινα καλά και απόλαυσα τη ζεστασιά της άνοιξης από πρώτο χέρι. Βγήκα στο ηλιόλουστο μπαλκόνι -χωρίς φόβο και πάθος- και μύρισα τα κάτασπρα λουλούδια της κερασιάς στην αυλή της πολυκατοικίας μας(ψήλωσε τόσο πολύ που μας έφτασε). Έτρεξα στο κτήμα κι έπαιξα "fetch" με τη σκυλίτσα μας. Αγνάντευσα τη θάλασσα και μύρισα την αλμύρα της σ' ένα περίπατο μου. Πότισα τον νεοαποκτειθέντα "μπαξέ" στο παρτέρι του πίσω μπαλκονιού μας. Εντόπισα το πρώτο μπουμπούκι στη φραουλιά μας. Αλλά εκείνο που μου κάνει κάθε χρόνο εντύπωση είναι η πασχαλιά, ένα από τα αγαπημένα μου φυτά. Είδα σήμερα τα πρώτα άνθη στην πασχαλιά του γείτονα και ενθουσιάστηκα! Το μωβ τους χρώμα, η λεπτή ευωδιά τους, τα μικρά χαριτωμένα πέταλα, η σπανιότητα του θεάματος -μια φορά το χρόνο για λίγες μόνο εβδομάδες. Με αυτή την όμορφη εικόνα αποχαιρετώ τον Μάρτη και σας εύχομαι καλό μήνα!

Μαγειρικά Πειράματα

Κέικ Μπανάνα

Εντάξει, το έφαγα και ξέχασα να το βγάλω φωτογραφία...
Πριν λίγες μέρες σκέφτηκα να κάνω ένα μαγειρικό πείραμα. Είχα αγοράσει μπανάνες και μου ήρθε ξαφνικά η ιδέα να φτιάξω κέικ με αυτό το υπέροχο  φρούτο. Έψαξα λίγο στο ίντερνετ να βρω μια συνταγή ως βάση κι ύστερα την προσάρμοσα λιγάκι με το δικό μου τρόπο. Απλοποίησα αρκετά τη διαδικασία και άλλαξα λιγάκι τα υλικά(κυρίως το είδος των υλικών). Σας πληροφορώ ότι εξαφανίστηκε σε 2 μόλις μέρες(εντάξει, δεν ήταν και μεγάλες οι ποσότητες)! Το κέικ είναι ζουμερό λόγω του φρούτου και πολύ απολαυστικό! Έτσι, ξεκίνησα πάλι σήμερα να φτιάξω άλλο ένα κέικ και αποφάσισα ότι όσο ψήνεται επιβάλλεται να αναρτήσω τη συνταγή. Τα υλικά είναι στο περίπου γιατί τη συνταγή την έφτιαξα "με το μάτι".

Υλικά:

  • 1 1/2 μπανάνα κομμένη σε φέτες
  • 1 αυγό
  • 1 κ.γ. μέλι
  • 1/4 φλ. λιωμένη μαργαρίνη (Βιτάμ)
  • 1 σταγόνα εσάνς βανίλιας(ή ένα φακελάκι βανίλια σε σκόνη)
  • 3/4 φλ. πολύσπορο αλεύρι
  • 1 κ.γ. μαγειρική σόδα
  • 1 κ.γ. μπέικιν πάουντερ
  • 1/4 φλ. καστανή ζάχαρη
  • 20 γρ. σοκολάτα σε μικρά κομμάτια (προαιρετικά)

Εκτέλεση:
Μέσα στο μούλτι (το μικρό μίξερ) ρίχνετε τις φέτες μπανάνας και το αυγό. Τα χτυπάτε μέχρι να διαλυθεί η μπανάνα και να ενσωματωθεί στο αυγό. Στη συνέχεια προσθέτετε τα υπόλοιπα "υγρά" υλικά: το μέλι, τη λιωμένη μαργαρίνη και τη βανίλια(αν χρησιμοποιήσετε εσάνς κι όχι σκόνη). Χτυπάτε λίγο ακόμη.
Τα υλικά σε σκόνη πιάνουν ένα φλυτζάνι. Μετράτε το αλεύρι(προτίμησα το πολύσπορο γιατί μετά το ψήσιμο αφήνει την αίσθηση ότι έχει ξηρούς καρπούς το κέικ), προσθέτετε τη σόδα, το μπέικιν και γεμίζετε με ζάχαρη. Ανακατέψτε τα λίγο αν θέλετε. Στη συνέχεια ρίχνετε τις "σκόνες" στο μούλτι (ρίξτε τις λίγο-λίγο ώστε να κυκλώσουν το μείγμα). Χτυπάτε ξανά μέχρι να ενσωματωθούν.
Αδειάζετε το μείγμα -με τη βοήθεια μιας σπάτουλας- στη φόρμα(εγώ χρησιμοποιώ φόρμα σιλικόνης). Προαιρετικά προσθέτετε σοκολάτα κομμένη σε μικρά κομμάτια(σήμερα έβαλα λάκτα, γιατί δεν είχα κουβερτούρα) και ανακατέψτε ελαφρά με τη σπάτουλα.
Ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 40 λεπτά περίπου(βλέπετε αν είναι έτοιμο με το γνωστό τεστ της οδοντογλυφίδας).

Tips:
Ως topping μπορείτε να φτιάξετε μια σάλτσα καραμέλας γάλακτος με μπανάνα. Καραμελώνετε 1-2 κουταλιές καστανή ζάχαρη μαζί με φέτες μπανάνας(η μισή μπανάνα που θα περισσέψει) και σβήνετε με 1-2 σφηνάκια γάλα(εγώ χρησιμοποίησα εβαπορέ διαλυμένο σε νερό). Χαμηλώνετε τη φωτιά, ρίχνετε 1/2 κ.γ. μαργαρίνη και ανακατεύετε συνεχώς μέχρι να δέσει η σάλτσα.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Μικρές καθημερινές στιγμές γυναικείας ευτυχίας

Μικρές καθημερινές στιγμές που απολαμβάνουμε τόσο πολύ κι όμως δεν τις παρατηρούμε καν...

Όταν έχεις περίοδο και τρως εκείνη την πολυπόθητη σοκολάτα.



Εκείνη η στιγμή που γυρίζεις πτώμα στο σπίτι και βγάζεις το σουτιέν σου.



Όταν βγαίνεις με φίλες και πιάνετε το φτυάρι(ξέρετε ποιο φτυάρι λέω...).



Εκείνο το χαλαρωτικό ντουζάκι πριν πέσεις για ύπνο.



Όταν βλέπεις μια συγκινητική ταινία και ξαλαφρώνεις με το κλάμα που ρίχνεις.



Εκείνη η στιγμή που μπαίνεις στο σπίτι και πετάς τα ψηλοτάκουνα στην άκρη.



Όταν παίρνεις αγκαλιά το κατοικίδιο σου(εγώ του τσιμπάω και τα καπούλια).



Να τρέχεις κατευθείαν στην τουαλέτα και -επιτέλους- να φτάνεις.



Η στιγμή που βάζεις το αγαπημένο σου τραγούδι και χορεύεις αλλοπρόσαλλα στο σαλόνι.

10 διαφορετικά πρώτα ραντεβού


Αντί για το κλασικό ποτό, σινεμά, φαγητό. Εμείς ιδέες δίνουμε, όρεξη να υπάρχει.

Να πάτε στο λούνα παρκ. Γιατί ο κίνδυνος και τα ουρλιαχτά πάνω στο τρενάκι φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά.
Βόλτα με τα πόδια και καφέ στο χέρι. Καλά ε, φοβερά πρωτότυπο. ΑΛΛΑ γλιτώνεις από την τραγική αμηχανία του να κάθεσαι απέναντι από τον άλλον και να μην έχετε τίποτα να πείτε. Μπορείτε απλά να περπατάτε και να κάνετε τους ανήξερους. 
Να πάτε στη θάλασσα για μπάνιο. Ε ΜΑ ΕΧΕΙ 23 ΒΑΘΜΟΥΣ ΕΞΩ ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ.
Να πάτε για παγωτό. Έτσι είναι ωραίο, ρομαντικό, κάπως old school. Και είπαμε: ΕΧΕΙ 23 ΒΑΘΜΟΥΣ ΕΚΕΙ ΕΞΩ.
Να πάτε να αγοράσετε μαζί κάτι για το σπίτι. Ας πούμε η Ζόι Ντεσανέλ δοκίμαζε καναπέδες μαζί με τον Τζόσεφ Γκόρντον Λέβιτ στο 500 days of summer. Εσύ γιατί να μην το κάνεις; Κι ας μην αγοράσεις καναπέ, δεν πειράζει.
Να πάτε στο γήπεδο. Ειδικά αν είσαι σαν τη Νάνσυ που δεν χάνει αγώνα για αγώνα.
Να πάτε για wine tasting. Αυτό το ‘χουμε καημό γιατί πιστεύουμε ότι είναι πολύ ωραία ιδέα. Αρκεί να μην γίνεις λιώμα.
Ή, αν θέλετε οπωσδήποτε να φάτε κάτι, πηγαίνετε να δοκιμάσετε κάτι καινούριο. Μια διαφορετική κουζίνα, κάτι σε street food, από αυτά που λες πάντα ότι θέλεις να δοκιμάσεις και ποτέ δεν το κάνεις. Νέες εμπειρίες μαζί με έναν καινούριο άντρα, ωραία πράγματα.
Βγείτε μεσημέρι. Έχει ήλιο, περισσότερα πράγματα να κάνεις και δεν θα σκέφτεστε συνέχεια το σεξ. Καλά σιγά, μια χαρά θα το σκέφτεστε αλλά τέλοσπαντων.

Πηγή: Cosmopolitan

Neglected Food

Όλοι είχαμε σαν παιδιά κάποια φαγητά που δεν τα πλησιάζαμε με τίποτα.. Μεγαλώνοντας, όμως, μάθαμε να τα τρώμε. Κάποια τα συνηθίσαμε, άλλα τα αγαπήσαμε. Αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της περίπτωσης εγώ. Σαν παιδί δεν έτρωγα σχεδόν τίποτα(κυρίως τίποτα υγιεινό). Μετά την ενηλικίωση μου, όμως, όχι μόνο τα συνήθισα αλλά σε πολλές περιπτώσεις τα αγάπησα κιόλας. Και για του λόγου το αληθές θα σας παρουσιάσω μια αντιπροσωπευτική λίστα με τρόφιμα που κάποτε δεν μπορούσα ούτε να τα αγγίξω και τώρα τα λατρεύω! Φυσικά, κάποια τρόφιμα ακόμη τα μισώ(όπως τον ταραμά, τις ελιές και τις μπάμιες) τα περισσότερα, όμως, πλέον τα τρώω με ευχαρίστηση. Γι' αυτό κι εσείς αν πιστεύετε ότι δεν μπορείτε να φάτε κάτι επειδή το μισήσατε όταν το δοκιμάσατε ως παιδί, δοκιμάστε να το φάτε ξανά. Ο ενήλικος ουρανίσκος έχει πολύ διαφορετικά γούστα από τον παιδικό.


Μπρόκολο
Πρώτη φορά στη ζωή μου έφαγα -και απόλαυσα- μπρόκολο στα 20 μου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά παρόλο που έτρωγα κουνουπίδι, το μπρόκολο ούτε να το δω ήθελα. Πλέον -ειδικά σε περίοδο υγιεινής διατροφής- όχι μόνο το τρώω, αλλά το βράζω κιόλας με ιδία πρωτοβουλία -παρά τη μυρωδιά.


Μελιτζάνα
Μέχρι τα 18 χρυσή να μ' έκανες μελιτζάνα δεν έτρωγα με τίποτα. Ακόμη και στο μουσακά έτρωγα το υπόλοιπο και τις άφηνα στην άκρη. Πλέον τις τρώω τόσο σε μπριαμ όσο και ως υποκατάστατο κιμά σε μια απ' τις αγαπημένες μου σάλτσες για μακαρόνια.


Καρότο
Μπορεί τώρα να είμαι το ανθρώπινο αντίστοιχο του Μπαγκς Μπάνι, αλλά μέχρι τα 20 δεν τα έτρωγα με τίποτα. Ακόμη και στις σούπες έτρωγα όλο το υπόλοιπο και άφηνα στην άκρη τα καρότα. Μόνο χυμό καρότο έπινα. Πλέον, όμως, τα λατρεύω! Ειδικά τα καλοκαίρια παίρνω το καροτάκι μου και "κριτσινάω" σιγά-σιγά στο μπαλκόνι.


Σπανάκι
Ποιο παιδί δεν αντιπαθεί το σπανακόρυζο; Εγώ σίγουρα το μισούσα. Μέχρι τα 18 μου. Δειλά-δειλά ξεκίνησα με σαλάτα σπανάκι. Σύντομα ο έρωτας μου με το σπανάκι εξελίχθηκε τόσο που αγάπησα ακόμη και το σπανακόρυζο!


Ρόκα
Η ρόκα ως σαλατικό είναι πικρή. Οπότε με τον παιδικό-εφηβικό ουρανίσκο μου -που δεν ήταν φαν των πικρών τροφίμων- δεν μπορούσα να τη φάω. Πλέον το πρόβλημα αυτό το ξεπέρασα -βοήθησαν βέβαια και οι συνταγές για πεντανόστιμες σαλάτες, με τις οποίες πειραματίζομαι εδώ και 5 χρόνια.


Μύδια
Πριν 6 μήνες δεν έτρωγα μύδια με τίποτα. Επηρεασμένη από δύο αποτυχημένες δοκιμές στα παιδικά μου χρόνια, όχι μόνο τα αντιπαθούσα -σιχαινόμουν να τα βάλω στο στόμα μου. Το καλοκαίρι που μας πέρασε έκανα μια ακόμη απόπειρα μήπως τελικά μου αρέσουν. Το αποτέλεσμα ήταν μέσα σε τρεις μήνες να φάω τόσα όσα δεν έφαγα σ' όλη μου τη ζωή.


Γαρίδες
Μη με παρεξηγείτε, λατρεύω τις γαρίδες. Έμαθα, όμως, να τις τρώω γύρω στα 16-17. Μέχρι τότε στα μάτια μου φάνταζαν κάτι σαν θαλάσσιες κατσαρίδες. Πλέον, όμως, όχι μόνο λατρεύω να τις τρώω, αλλά και να τις μαγειρεύω(κάτι που εκτιμά και ο γάτος μου)!


Παστουρμάς
Παστουρμά δοκίμασα πρώτη φορά το καλοκαίρι που μας πέρασε. Η δυνατή του οσμή -έως μπόχα- ήταν αποτρεπτική ώστε να πάρω το θάρρος να τον δοκιμάσω. Όμως με το ούζο/τσίπουρο ο παστουρμάς είναι ένα από τα καλύτερα συνοδευτικά! Στην ορκωμοσία μου, μάλιστα, στο τραπέζι με την οικογένεια μου στο τούρκικο εστιατόριο Sultan Tepe, παραγγείλαμε 2 μερίδες παστουρμαδόπιτα!


Πιπεριές
Μπορεί από τα 15 μου να τσακίζω τη μια καυτερή μετά την άλλη, έπρεπε όμως να φτάσω 19-20 χρονών για να φάω το γύρω-γύρω της πιπεριάς στα γεμιστά. Ο λόγος; Φυσικά η πίκρα του λαχανικού. Πρόβλημα, πλέον, αμελητέο για μένα.


Η λίστα περιλαμβάνει τα τρόφιμα που κάποτε μισούσα και τώρα αγαπώ. Υπάρχουν και πολλά ακόμη τρόφιμα που απλά τα έχω συνηθίσει...

Things are looking up...

EDITORIAL


Με χαρά και υπερηφάνεια σας ανακοινώνω πως κατά ενενήντα εννέα τοις εκατό θα έχω δουλειά το καλοκαίρι! Σήμερα είχα μια ελπιδοφόρα πρώτη συνάντηση και τα πράγματα φαίνονται πολύ καλά.. Θα σας ενημερώσω σύντομα για περαιτέρω εξελίξεις... Blog party tonight!

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

How it should have ended...



Ένας πολύ αγαπημένος μου ιστότοπος είναι το http://www.howitshouldhaveended.com/ που διακωμωδεί γνωστές ταινίες με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Τα βίντεο χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: πώς θα έπρεπε να τελειώσουν γνωστές ταινίες απ' τη μια και το καφέ υπερηρώων στο οποίο συχνάζουν οι superman και batman και τη "λέει" ο ένας στον άλλο. Είναι ένας υπέροχος τρόπος να περάσεις τον ελεύθερο χρόνο σου με πολύ γέλιο! Η καφρίλα στα καλύτερα της!

Πώς έπρεπε να τελειώσει ο Τιτανικός:

COCO MADEMOISELLE

I'm loving it!


Πριν λίγες μέρες δημοσιεύτηκε το νέο spot του αγαπημένου μου αρώματος COCO MADEMOISELLE της εταιρίας Chanel.


Το concept που λανσάρει η εταιρία είναι το πορτραίτο της γυναίκας μ' ένα μοναδικό και ανέμελο στυλ. Όπως, γράφει χαρακτηριστικά στην περιγραφή, το film αποκαλύπτει την Keira Knightley γεμάτη μυστήριο και γοητεία. Πρωταγωνιστούν οι Keira Knightley και Danila Kozlovski και σκηνοθετεί ο Joe Wright. Μουσική υπόκρουση: "She's not there" (Rod Argent) performed by The Zombies.

Totally Casual

Καιρό είχα να γράψω μια ανάρτηση για μόδα και ακόμη περισσότερο καιρό να γράψω μια ανάρτηση που να αναλύει κομμάτι-κομμάτι ένα καυτό στυλ της φετινής σεζόν. Αυτή τη φορά επέλεξα το casual chic με βασικό κομμάτι -σήμα κατατεθέν- τα αγαπημένα μποτάκια Timberland, τα οποία 40 περίπου χρόνια μετά τη "γέννηση" τους είναι πιο αναγνωρίσιμα και περιζήτητα από ποτέ. Γι' άλλη μια φορά επιλέγω βασικά κομμάτια -που πρέπει ίσως να έχουμε στη γκαρνταρόμπα μας- τα οποία μπορούν να φορεθούν σε άπειρους συνδυασμούς, πέρα από την πρόταση της παρούσας ανάρτησης. Το συγκεκριμένο στυλ που προτείνεται είναι ταυτόχρονα κομψό και άνετο, κάτι που το καθιστά ιδανικό.





Timberland Boots
Το πρώτο που θα χρειαστείτε φυσικά είναι τα πασίγνωστα μποτάκια! Είτε με το κλασικό μουσταρδί χρώμα, είτε με το πιο χαριτωμένο ροζάκι που πήρε το μάτι μου πρόσφατα, είναι ένα παπούτσι πολύ στυλάτο και απόλυτα casual.




Φούτερ
Το φούτερ φέτος παίρνει μια νέα διάσταση. Είναι κι αυτό ένα hot fashion item. Το βλέπουμε σε φωτογραφίες street style σε συνδυασμούς απροσδόκητους -σαν ένα κομμάτι haute couture. Επιλέξτε ένα φούτερ σε ουδέτερους τόνους με μια ιδιαίτερη στάμπα. Φέτος βλέπουμε στάμπες που φέρουν έξυπνα λογοπαίγνια με ονόματα οίκων υψηλής ραπτικής.




Τζιν Πουκάμισο
Το πιο αγαπημένο πουκάμισο των 2 τελευταίων σεζόν. Το τζιν πουκάμισο μπορεί να φορεθεί είτε μέσα από φούτερ(όπως στην προκείμενη πρόταση) ή πλεκτά ως γιακάς, είτε αυτόνομα ως πουκάμισο ή ακόμη και ως σακάκι-ζακέτα το καλοκαίρι(το έχω φορέσει και με τους τρεις τρόπους και είναι υπέροχο!). Στη συγκεκριμένη περίπτωση σας το προτείνω μέσα από φούτερ για να επιτύχετε το casual chic στυλ της ανάρτησης.




Boyfriend Jeans
Ένα από τα πιο hot fashion items της χρονιάς. Κάποιες τα αγαπούν, άλλες αγαπούν να τα μισούν. Παρόλο που είναι κομμάτι χοντροκομμένο, είναι κομψό μ' έναν ιδιαίτερο τρόπο. Αν, όμως, παρά τις παραινέσεις μου συνεχίζει να μην σας αρέσει, μπορείτε να το αντικαταστήσετε με το αγαπημένο σας και πολυφορεμένο τζιν. Αυτό ξέρετε, αυτό εμπιστεύεστε.




Parka Jacket
Τα παρκά μπουφάν τα είδαμε παντού φέτος. Είναι ένα ιδιαίτερο μπουφάν, καθώς από έξω φαίνεται πολύ λεπτό ενώ στην πραγματικότητα έχει χοντρή επένδυση. Είναι το κορυφαίο κομμάτι για ένα casual ντύσιμο.




Nerdy Γυαλιά
Μια μικρή πινελιά που ωστόσο θα απογειώσει το ντύσιμο σας. Στο εμπόριο κυκλοφορούν τέτοια γυαλιά -χωρίς φακό μυωπίας- με τιμές που ξεκινούν από 6 ευρώ. Θα μου πείτε τώρα γιατί να φορέσετε γυαλιά από τη στιγμή που δεν τα χρειάζεστε. Είναι τάση πρώτον και 6 ευρώ για ένα αξεσουάρ δεν είναι πολλά. Σε περίπτωση λιακάδας το αξεσουάρ αυτό μπορεί να αντικατασταθεί με γυαλιά ηλίου Ray-Ban αντίστοιχου σκελετού ή σκελετού aviator. Πριν, όμως, επιχειρήσετε να τα αγοράσετε δοκιμάστε έναν ανάλογο σκελετό -δεν είναι για όλα τα πρόσωπα.



P.S. Εναλλακτικά μπορείτε να αντικαταστήσετε το φούτερ μ' ένα Boyfriend T-shirt
Περισσότερη έμπνευση γι' αυτό το στυλ εδώ

Like a boss


Ποιοι απολαμβάνουν τον πρωινό καφέ; Να σηκώσουν το χέρι. Κυρία, κυρία, εγώ κυρία, εγώ!

Ο καφές είναι η αγαπημένη συνήθεια του πρωινού. Δεν υπάρχει πιο χαλαρωτική ιεροτελεστία από αυτή. Στο σπίτι πίνω συνήθως καφέ φίλτρου -με μια κίνηση φτιάχνεις μια ολόκληρη κανάτα. Ακούω το νερό που απορροφάται, τους ατμούς που βγαίνουν απ' την καφετιέρα, τις σταγόνες που πέφτουν μια-μια στην κανάτα και απολαμβάνω τον καφέ πριν ακόμη τον πιω. Σας έχω πει ότι είμαι εθισμένη στον καφέ; Δίπλα μου ένα απολαυστικό κομμάτι σπιτική χορτόπιτα. Σε λίγο θα επιστρέψω στον μαραθώνιο επεισοδίων του Glee, που άφησα προχθές στη μέση. Είχα φτάσει, βλέπετε, στο φινάλε στου 3ου κύκλου κι επειδή ήταν πολύ δυνατό είπα να βάλω μια άνω τελεία, να κρατήσω λίγο ακόμη τη γλυκόπικρη του αίσθηση πριν προχωρήσω στα επόμενα επεισόδια. Ήταν το επεισόδιο της αποφοίτησης των περισσοτέρων, ένα μεταίχμιο στην ιστορία των πρωταγωνιστών. Μου θύμισε πολύ και την ορκωμοσία μου, τον αποχωρισμό μου απ' τις αγαπημένες μου φίλες στην Κομοτηνή και δεν σας κρύβω ότι συγκινήθηκα. Στο τέλος, μάλιστα, δάκρυσα. Γι' αυτό επέλεξα να κρατήσω αυτή την αίσθηση λίγο ακόμη πριν προχωρήσω στα επόμενα. Για μένα ήταν κατά κάποιο τρόπο μια ανάμνηση από Κομοτηνή... Και για του λόγου το αληθές παρακάτω ακολουθεί το επεισόδιο:

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

1000 fucking Comments!

EDITORIAL


Τα καλά -ιντερνετικά- νέα δεν σταματούν σήμερα! Λίγες ώρες μετά το εορταστικό post των πεντακοσίων αναρτήσεων στο ιστολόγιο μου, βρέθηκα προ μιας ακόμη πιο ευχάριστης εκπλήξεως. Αγαπητοί μου αναγνώστες, χάρη σ' εσάς έφτασα να γιορτάζω σήμερα τα 1000 συνολικά σχόλια στο blog μου! Για ακόμη μια φορά σας ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ για την αγάπη σας, την οποία μου δείχνετε καθημερινά με τα γλυκά σας σχόλια. Εσείς μου δίνετε έναν ακόμη λόγο για να συνεχίσω να γράφω -εδώ τουλάχιστον, γιατί τα τετράδια μου ήταν είναι και θα είναι πάντα γεμάτα σημειώσεις και μουτζούρες. Το να γράφω σε αυτό το ιστολόγιο και να ξέρω ότι υπάρχει κόσμος που θα μπει και θα τα διαβάσει με αγάπη, είναι -σας το λέω μέσα απ' την καρδιά μου- η ψυχοθεραπεία μου, ο καλύτερος τρόπος να περνάω τη μέρα μου στο σπίτι. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρώτος ιστότοπος -και πολλές φορές ο μόνος- που επισκέπτομαι είναι αυτός. Το ιστολόγιο ξεκίνησε δειλά σαν χόμπι και κατέληξε να είναι κομμάτι της καθημερινότητας μου -ξαφνικά δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτό. Κι εσείς είστε ένας από τους λόγους γι' αυτή μου την αγάπη για τη συγκεκριμένη απασχόληση. 
Σας ευχαριστώ ξανά -και ξανά και ξανά και ξανά- για όλα!ღ

Granny fine


Δεν έχω πατήσει ακόμα τα 38 και τον επόμενο μήνα θα γίνω γιαγιά. Λογικό, αν σκεφτείς πως έμεινα έγκυος στην κόρη μου όταν ήμουν 16 χρόνων.

Από τη Χριστιάννα, όπως τα διηγήθηκε στη Μαρία Πετρίδη

Στην Ελλάδα δεν είναι πολύ συνηθισμένο να γίνεσαι μαμά στην εφηβεία, για την ακρίβεια θεωρείται μάλλον μεμπτό. Μεγάλωσα σε μια σχετικά προχωρημένη για τα ελληνικά δεδομένα οικογένεια. Η μητέρα μου είναι από τη Σουηδία και γνώρισε τον πατέρα μου κάνοντας διακοπές στην Ελλάδα. Και εμένα και την αδελφή μου μας μεγάλωσαν πολύ ανοιχτόμυαλα, παρόλο που μέναμε σε επαρχία. Έτσι, όταν τους μίλησα για την εγκυμοσύνη μου, αντί να βάλουν τις φωνές με ρώτησαν πώς θα μου φαινόταν το ενδεχόμενο να γίνω μαμά.

Μην κάνεις σαν μωρό
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως είναι τρελοί. Η μητέρα μου όμως με ηρέμησε λέγοντάς μου πως δεν θα άλλαζε τόσο η ζωή μου και πως ήταν κρίμα, αφού είχαμε την οικονομική δυνατότητα, να μην κρατήσω το μωρό. Θα έχανα μόνο ένα χρόνο από το σχολείο και οι γονείς μου θα αναλάμβαναν το μεγαλύτερο μέρος των ευθυνών του παιδιού, έτσι ώστε εγώ να μη στερηθώ τις χαρές της ηλικίας μου αλλά και να μην αλλάξω τα σχέδιά μου για το μέλλον. Βέβαια, εγώ έμενα στην Κρήτη και όχι στη Στοκχόλμη. Οι φίλες μου και οι γονείς τους θα φρίκαραν μόλις θα έβλεπαν την κοιλιά μου να φουσκώνει. Ήδη υπήρχαν άνθρωποι που με θεωρούσαν κακή επιρροή για τα παιδιά τους και είχαν τη χειρότερη γνώμη για τον τρόπο που μεγαλώναμε εγώ κι η αδελφή μου. Ο φόβος μου για τα κουτσομπολιά δεν έκανε τους δικούς μου να το ξανασκεφτούν. Μίλησαν με τους γονείς του Άρη, οι οποίοι δέχτηκαν να αναγνωρίσει ο πατέρας το μωρό. Ο υπόλοιπος κόσμος, όπως περίμενα, δεν έδειξε την ίδια καλή διάθεση. Ήμουν η δαχτυλοδεικτούμενη της πόλης. Συγγενείς του πατέρα μου προσπαθούσαν να τον πείσουν να μην «κρατήσω το μπάσταρδο» – με κάποιους δεν έχει ξαναμιλήσει από τότε. Μόνο δύο φίλες αντιστάθηκαν στο τοπικό κίνημα εναντίον μου. Υπήρχαν και κάποιοι που προσπάθησαν να δημιουργήσουν θέμα στο σχολείο – ευτυχώς δεν τα κατάφεραν. Η ηρεμία που μου έδινε η οικογένειά μου με βοήθησε να αντέξω όλη αυτή την κακοήθεια. Επίσης ο Άρης ήταν πολύ καλός και έδειχνε να ανυπομονεί να γεννηθεί το παιδί μας.

Μαμά μου!
Όταν κράτησα το μωρό στα χέρια μου, κατάλαβα τι θα πει φόβος. Ένιωσα απίστευτο άγχος και έβαλα τα κλάματα. Είχα φέρει στον κόσμο ένα παιδί, αλλά δεν ένιωθα ότι είμαι μητέρα. Φοβόμουν ότι ήμουν εντελώς ανίκανη να του προσφέρω οτιδήποτε. Αυτή που με βοήθησε ήταν η μητέρα του Άρη. Μου είπε πως είχε κάνει τον Άρη όταν ήταν 20 χρόνων και πως ο φόβος είναι μια φυσιολογική αντίδραση. Και η αλήθεια είναι πως εγώ είχα 4 ανθρώπους να φροντίζουν και εμένα και το μωρό. Δεν έπρεπε να ανησυχώ. Μετά από ένα χρόνο ξαναγύρισα στο σχολείο, ενώ ο Άρης μετακόμισε στην Πάτρα, όπου είχε περάσει για σπουδές. Λίγο αργότερα χωρίσαμε, καθώς εκείνος θεωρούσε τη σχέση από απόσταση δύσκολη. Ήθελε να χαρεί τη φοιτητική ζωή – δεν τον αδικώ, αν και τότε είχα στενοχωρηθεί πολύ. Η μητέρα μου με βοήθησε και σε αυτό. Γενικότερα ήταν ο συντονιστής της ζωής μου. Μου έδειξε τι σημαίνει καλή οργάνωση – κατάφερνα να έχω χρόνο ακόμη και για να βγαίνω τα Σαββατοκύριακα. Το σύστημά της απέδωσε, πέρασα στη σχολή που ήθελα και μετακόμισα με την κόρη μου στην Αθήνα. Οι γονείς του Άρη βρήκαν μια γυναίκα που με βοηθούσε με το παιδί κι εκείνος ερχόταν σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο να μας δει, γεγονός που με έκανε να νιώθω ασφαλής και χαρούμενη. Ο Άρης σήμαινε για μένα πολλά.

Μεγάλη και σίγουρη
Στο πανεπιστήμιο όσοι μάθαιναν ότι έχω μια κόρη 5 χρόνων έμεναν άφωνοι. Ειδικά οι άντρες έφευγαν τρέχοντας. Δεν με πείραζε πολύ, γιατί δεν ψαχνόμουν για σοβαρή σχέση, εξακολουθούσα άλλωστε να νιώθω ερωτευμένη με τον Άρη· ωστόσο έβρισκα τη στάση τους προσβλητική και στενόμυαλη. Σε κάποιον με τον οποίο έβγαινα, ένας συμφοιτητής μας είχε πει: «Είσαι τρελός και τα έφτιαξες με τη Χριστιάννα; Πρόσεξε μην γκαστρωθεί και σου φορτώσει και το πρώτο». Έτσι έκανα κάποιες σχέσεις, αλλά καμία πραγματικά σημαντική. Όταν ήμουν στο τρίτο έτος, ο Άρης μετακόμισε μόνιμα στην Αθήνα, όπου βρήκε μια πολύ καλή δουλειά, κι έτσι είχα καθημερινά τη βοήθειά του. Μετακόμισε κοντά μας και παρόλο που εκείνη την εποχή είχε σταθερή σχέση, περνούσε τον περισσότερο χρόνο σπίτι μου, γεγονός που με έκανε να χαίρομαι αλλά και να αγχώνομαι. Τι θα γινόταν όταν εκείνος θα παντρευόταν; Για μένα θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να βρω κάποιον που θα δεχόταν την Άγκνες και που θα με έκανε να νιώσω όσα ένιωθα για τον Άρη. Και φυσικά, αισθανόμουν ακόμη πιο μόνη όταν η Άγκνες ρωτούσε γιατί ο μπαμπάς δεν κοιμόταν μαζί μας. Μέχρι που ένα βράδυ ο Άρης κοιμήθηκε σπίτι μας, μαζί μου.

Ευτυχισμένοι μαζί
Είχαμε καθίσει να πιούμε λίγο κρασί μετά από ένα μικρό πάρτι για τα γενέθλια της Άγκνες. Μιλώντας για εκείνη την περίοδο αλλά και γενικώς για το πόσο καλή ομάδα είμαστε, καταλήξαμε να φιλιόμαστε. Ήταν μεγάλη έκπληξη, ήξερα ότι είχε χωρίσει πριν από 3-4 μήνες, όμως δεν φαντάστηκα πως θα ήθελε να είμαστε μαζί. Παντρευτήκαμε ένα χρόνο μετά. Τελικά ήταν καλύτερα έτσι, γιατί ξέραμε πως δεν το κάναμε για το παιδί, και από την άλλη είχαμε κατά κάποιον τρόπο γλεντήσει τη ζωή μας. Δεν προσπαθήσαμε για άλλο παιδί, ίσως γιατί ήμασταν με την Άγκνες πολύ κοντά και τη ζούσαμε έντονα. Η μικρή διαφορά ηλικίας μάς ενώνει με ένα διαφορετικό τρόπο. Πηγαίνουμε μαζί σε συναυλίες, ταξιδεύουμε. Το δύσκολο ήταν όταν έπρεπε να είμαστε αυστηροί μαζί της. Εκεί ένιωθα αμήχανα, γιατί πραγματικά υποκρινόμουν τη σκληρή, δεν πίστευα αυτά που έλεγα, γι’ αυτό άφηνα τον Άρη να κάνει τον κακό.

Κατά μάνα
Όταν πριν από έξι μήνες η Άγκνες μού είπε ότι είναι έγκυος, με έπιασε νευρικό γέλιο. Είναι 22 χρόνων και λίγες εβδομάδες πριν συζητούσαμε για το πού θα πάει για μεταπτυχιακό. Και φυσικά, όταν μας είπε ότι αποφάσισαν με το φίλο της (είναι μεγαλύτερός της 7 χρόνια και επαγγελματικά αποκαταστημένος) να το κρατήσουν, δεν μου πέρασε απ’ το μυαλό να θυμώσω μαζί της. Έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν, οπότε γιατί όχι; Αν μπορείς να συνεχίσεις τις σπουδές και να μη θυσιάσεις τη ζωή σου, γιατί να κάνεις έκτρωση; Δεν λέω ότι είναι καλό να γίνεσαι μαμά στα 16 όπως εγώ, όμως αν υπάρχει βοήθεια, ίσως είναι καλύτερη λύση να γεννηθεί ένα παιδί από ένα παιδί παρά να «θυσιαστεί» ένα παιδί για ένα παιδί.
Το πιο τρελό είναι πως πριν από λίγες μέρες ανακάλυψα πως είμαι έγκυος! Ούτε ο Άρης το πίστευε ούτε εγώ, κοιτούσαμε το γυναικολόγο σαν ηλίθιοι. Δεν το έχουμε πει ακόμα σε κανέναν, αλλά είμαστε σίγουροι ότι η δεύτερη εγκυμοσύνη μου θα σοκάρει τους γύρω μας όπως και η πρώτη.

The day after
● Δυστυχώς, παρόλο που 9 στους 10 εφήβους αναφέρουν ότι σε γενικές γραμμές χρησιμοποιούν προφυλακτικό, μόλις το 32% κάνει σωστή χρήση του (σε κάθε επαφήκαι καθ’ όλη τη διάρκεια).

● Το αποτέλεσμα (συν τοις άλλοις) είναι όλο και περισσότερα κορίτσια που σπεύδουν στο φαρμακείο για το «χάπι της επόμενης μέρας», το οποίο είναι μεν αποτελεσματικό (αν ληφθεί μέσα σε 24 ώρες, έχει ποσοστό επιτυχίας 95%) αλλά δεν πρέπει να καταναλώνεται σαν καραμέλα, αφού η επανειλημμένη λήψη μπορεί να προκαλέσει πολλές διαταραχές εξαιτίας του υψηλού ορμονικού φορτίου που περιέχει.

* Μελέτη ειδικών της Μονάδας Εφηβικής Υγείας στη Β΄ Παιδιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου των Αθηνών.

  63% από εσάς θα υποστηρίζατε την έφηβη έγκυο φίλη σας αν είχε τη δυνατότητα να το κρατήσει. 

Πηγή: Cosmopolitan

Στον πόντο


Μία λιποαναρρόφηση, μία μόλυνση, ένα βήμα πριν το θάνατο. Εσύ μέχρι πού θα έφτανες για να αποκτήσεις το τέλειο σώμα;

Από τη Γιώτα Ταχταρά, όπως της τα διηγήθηκε η Ελένη

Όλα ξεκίνησαν εντελώς τυχαία. Ήμουν 19 ετών, σπούδαζα και δούλευα ως σερβιτόρα σε ένα εστιατόριο. Ο γιος του ιδιοκτήτη, ο Νίκος, ήταν στην ηλικία μου και αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Έτσι γνώρισα την κοπέλα του, τη Μισέλ, ένα μοντέλο από τον Καναδά. Οι τρεις μας γίναμε κολλητοί, πηγαίναμε μαζί γυμναστήριο, δανειζόμουν τα ρούχα της Μισέλ και τα βράδια βγαίναμε με τις φίλες της – όλες μοντέλα. Εγώ, μια και δεν μπορούσα να συγκριθώ εμφανισιακά μαζί τους, πήρα το ρόλο της «αστείας» στην παρέα, αλλά κόλλησα το μικρόβιο της δίαιτας.

Woman in the mirror
Μάζευα τα πιο δραστικά κόλπα τους και αποφάνθηκα πως οι 300-500 θερμίδες την ημέρα ήταν αρκετές. Έφτασα τα 48 κιλά, με ύψος 1,63 μ. Ήμουν πολύ αδύνατη, αλλά αρνιόμουν να αναγνωρίσω την πραγματικότητα στον καθρέφτη.
Για κακή μου τύχη, εκείνη την εποχή σύχναζε στο εστιατόριο ένας πλαστικός χειρουργός. Αμέσως κατάλαβε ότι με τον Νίκο ήμασταν fitness freaks και άρχισε να μας «πουλάει» την ιδέα της λιποαναρρόφησης. Εγώ θα αποκτούσα επιτέλους οστεώδη πόδια και ο Νίκος θα εξαφάνιζε το υποτιθέμενο μίνι σωσίβιο που είχε μαζευτεί γύρω από τη μέση του. Δεν δυσκολεύτηκε να μας πείσει.

Ακούω φωνές
Μάζεψα μισθούς και τιπ, ακύρωσα το ταξίδι που κανόνιζα στο Λονδίνο για να δω τη μεγάλη μου αδελφή και συγκέντρωσα τα 2.500 ευρώ που χρειαζόμουν. Ο φίλος μου προσπάθησε να με μεταπείσει, οι αδελφές μου είχαν φρικάρει και οι γονείς μου μου το απαγόρευσαν, αλλά εγώ δεν άκουγα κανέναν, παρά μόνο το γιατρό, που μου υποσχόταν πως θα γίνω τέλεια.
Θυμάμαι πως λίγες μέρες πριν το χειρουργείο κυκλοφόρησε στις εφημερίδες η ιστορία μιας συνομήλικής μου από τη Θεσσαλονίκη που πέθανε πάνω στο τραπέζι του πλαστικού. «Καλέ, τον ξέρω το γιατρό, είναι ένας άσχετος», με καθησύχασε ο δικός μου, «εξάλλου εκείνη έκανε την κοιλιά της, πολύ επικίνδυνο, εσύ δεν έχεις φόβο».
Όσα καμπανάκια κι αν άκουγα να χτυπάνε γύρω μου, δεν δίστασα καθόλου. Ο γιατρός ήταν ο θεός μου, αυτός που θα μου έδινε το τέλειο σώμα, τη λύση σε όλα μου τα προβλήματα. Δεν αμφέβαλα στιγμή, ήμουν μια ενήλικη που θα διόρθωνε επιτέλους το κακό των προβληματικών γονιδίων. Κοιταζόμουν στον καθρέφτη και μονολογούσα: «Θα γίνω καινούρια, το σώμα μου δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο».

Κόψε ράψε
Στο χειρουργείο με συνόδευσε η μικρή μου αδελφή. Εκείνη ήταν τρομοκρατημένη κι εγώ ενθουσιασμένη. Θυμάμαι το γιατρό με μια νοσοκόμα να σημειώνουν τα πόδια μου με μαρκαδόρο κι εγώ να επεμβαίνω: «Κάνατε στραβά τη γραμμή». Μετά μέθη, ύπνος, το τίποτα.
Ξύπνησα όπως ξυπνάς από ένα κακό χειρουργείο. Έτρεμα, πονούσα, δεν ένιωθα το σώμα μου από τη μέση και κάτω. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να φωνάξω: «Γιατί το έκανα; Πονάω!». Ο γιατρός μού είχε πει ότι θα νοσηλευόμουν μόνο ένα βράδυ και ότι μετά θα ήμουν έτοιμη για δράση, αρκεί να φορούσα έναν ειδικό κορσέ. Παρέλειψε να μου πει ότι θα πονούσα φρικτά και δεν θα μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου για εβδομάδες.
Οι επόμενες μέρες πέρασαν σαν όνειρο, ή μάλλον σαν εφιάλτης: Εγώ καθηλωμένη στο κρεβάτι με παυσίπονα, οι φίλοι μου έρχονται να με δουν, μέσα στη νάρκη μου παρακολουθούμε καλλιστεία, μου κάνουν πλάκα, εγώ νομίζω ότι θα πεθάνω. Από τα ράμματα στα πόδια μου τρέχει διαρκώς αίμα, ο κορσές είναι ανυπόφορος, ο γιατρός επιμένει να τον φοράω.

Τι σε τρώει;
Κάποια στιγμή ο αριστερός γλουτός μου άρχισε να πρήζεται και να κοκκινίζει. Σύρθηκα ως το ιατρείο του, αλλά με διαβεβαίωσε ότι επρόκειτο για μια φυσιολογική αντίδραση. Δέχτηκα τη γνώμη του, μέχρι που άρχισα να κάνω εμετό και να διακρίνω κομμάτια αίματος. Είχα πανιάσει, τα νύχια μου είχαν μαυρίσει. Οι γονείς μου με πήγαν σηκωτή σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο.
Εκεί μου είπαν ότι ήμουν κυριολεκτικά δύο βήματα πριν το θάνατο. Είχα πάθει μια πολύ σοβαρή μόλυνση στο πόδι από μη αποστειρωμένα χειρουργικά εργαλεία. Αυτό που μου παρουσίασε ο πλαστικός ως «φυσιολογική αντίδραση», εκείνοι το χαρακτήρισαν κάτι πολύ πιο ανησυχητικό: Είχα ερυσίπελας, μια μόλυνση που «τρώει» τη σάρκα. Η αλήθεια είναι πως ο γιατρός δεν είχε να αφαιρέσει λίπος, οπότε σκάβοντας «έφαγε» τη σάρκα μου. Ακούγεται φρικτό και ήταν.
Εκείνες τις μέρες η αδελφή μου αποκάλυψε επιπλέον πως ο γιατρός με είχε παρατήσει στη διάρκεια του χειρουργείου για να βγει και να πάρει από εκείνη τα χρήματα που της είχα αφήσει.
Δύο εβδομάδες και εννιά φιάλες αίμα αργότερα διέφυγα τον κίνδυνο. Στο νοσοκομείο με έβαλαν σε ένα δωμάτιο δίπλα σε ένα 16χρονο κορίτσι που έπασχε από νευρική ανορεξία. Ήταν μια έξυπνη κίνηση, αφού μετά από μία εβδομάδα που μας άφησαν να μιλάμε για τις περιπέτειές μας δεν μπορούσα να χωνέψω πώς η καθεμία από μας είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο αυτοκαταστροφής.

Σκληρό μάθημα
Μετά την ανάρρωση συνειδητοποίησα πως όντως το σώμα μου δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο. Οι γλουτοί μου κρέμασαν, αφού έφυγε το λίγο λίπος που τους υποστήριζε, και στον αριστερό μου μηρό υπάρχει πια ένα τεράστιο βαθούλωμα. Ευτυχώς όμως έζησα, κάτι που αρκεί για να είμαι ευγνώμων.
Από την άλλη, οι γονείς μου ξεκίνησαν μια μεγάλη έρευνα σχετικά με το γιατρό. Ανακάλυψαν ότι στην κλινική όπου έκανα την επέμβαση δεν υπήρχε πουθενά η υπογραφή του. Δεν μπορέσαμε να του κάνουμε καταγγελία.
Τώρα ξέρω πως πριν προχωρήσεις σε πλαστική, πρέπει να ακολουθήσεις κάποια βήματα: Κατ’ αρχάς, μην αρκεστείς στη γνώμη ενός μόνο γιατρού. Έπειτα, αφού το αποφασίσεις και καταλήξεις στον ειδικό, έχεις δικαίωμα να ζητήσεις να σου δείξει το πτυχίο του, τα χαρτιά ειδίκευσής του κ.λπ. Ζήτα του να σε καλύψει σε ενδεχόμενη κακή αισθητική έκβαση, π.χ. να διορθώσει κάτι που μπορεί να πάει στραβά. Προσπάθησε να δεις και να μιλήσεις με παλιότερους πελάτες του. Και μην ξεχνάς ότι έχεις δικαίωμα να αλλάξεις γνώμη.

Rome wasn’t built in a day
Προσωπικά δεν θα ξανάκανα πλαστική για κανένα λόγο. Χρειάστηκε να φτάσω λίγο πριν το θάνατο για ν’ αγαπήσω τον εαυτό μου. Αν μπορούσα να μιλήσω στο δεκαεννιάχρονο εαυτό μου, θα του έλεγα να μην κάνει την επέμβαση, όχι επειδή θα κινδυνέψει, αλλά επειδή τελικά κατέστρεψα ένα ωραίο σώμα που είχα φτιάξει με χρόνια χορού.
Το μότο μου τότε ήταν εμπνευσμένο από τον Τζέιμς Ντιν και τη νοοτροπία live fast. Γιατί να μην κάνω κάτι μέσα σε ένα βράδυ και να βασανίζομαι καιρό για το ίδιο αποτέλεσμα; Τώρα έχω την απάντηση: Γιατί το σώμα θέλει χρόνο, αγάπη, φροντίδα. Μην το σοκάρεις με ξαφνικές επεμβάσεις, φέρσου του με σεβασμό. Και το αποτέλεσμα θα είναι καλύτερο και εσύ θα νιώθεις ικανοποιημένη και περήφανη. Γιατί μετά το live fast ακολουθεί το die young.

Risk
Τα ποσοστά που θα βρεις online για θανάτους που σχετίζονται με πλαστικές επεμβάσεις είναι καθησυχαστικά χαμηλά, ενώ δεξιά και αριστερά των σελίδων βομβαρδίζεσαι από φωτογραφίες μοντέλων που έχουν περάσει από επαγγελματικό photoshop. Είναι εύκολο λοιπόν να ξεχάσεις τις επιφυλάξεις σου. Σκέψου όμως πως, ακόμα κι αν ένα από αυτά τα ποσοστά δεν είναι υψηλό, παραμένει εκεί, μαζί με το ρίσκο. Αξίζει;

Εξακρίβωση στοιχείων
Το πρώτο βήμα της έρευνάς σου για πλαστικό χειρουργό θα πρέπει να είναι ο επίσημος ιατρικός σύλλογος της πόλης σου. Ενδεικτικά: isathens.gr για την Αθήνα και isth.gr για τη Θεσσαλονίκη.

Πηγή: Cosmopolitan

Restart


Ήμουν 24 ετών όταν ανέβηκα στο πλοίο που με έφερε στην Ελλάδα και 30 όταν χάθηκε ό,τι είχα καταφέρει και αναγκάστηκα να ξεκινήσω ξανά από το μηδέν.

Από την Άννα, όπως τα διηγήθηκε στην Αλίνα Χατζιδάκι

Στην Αλβανία, όπου γεννήθηκα, ζούσα πολύ άνετα μέχρι τα 20. Ο πατέρας μου, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, και η μητέρα μου, που εργαζόταν κι εκείνη, είχαν φροντίσει να μη λείψει τίποτα σ’ εμένα και την αδελφή μου. Σπούδασα φιλολογία, αλλά παντρεύτηκα μικρή και δεν πρόλαβα να αξιοποιήσω το πτυχίο μου επαγγελματικά, αφού έμεινα έγκυος και στα 24 είχα ήδη αποκτήσει την κόρη μου. Ίσως, όταν μεγάλωνε λίγο το μωρό, να είχα καταφέρει να διδάξω αν δεν συνέβαινε η καταστροφή με τις παρατράπεζες. Αλλά συνέβη, εξαφανίζοντας τα χρήματα αμέτρητων ανθρώπων, ανάμεσά τους και τα δικά μας.

Να πάμε αλλού
Ξαφνικά η ζωή στην πόλη μας έγινε εφιαλτική. Η φτώχεια ήταν μεγάλη, η εγκληματικότητα κάλπαζε ανεξέλεγκτη και τα περιστατικά βίας ήταν τόσο συχνά και άγρια που δεν ένιωθες ασφάλεια πουθενά, ούτε καν στο σπίτι σου. Ο άντρας μου πρότεινε να έρθουμε στην Ελλάδα, για να ζήσουμε πιο ανθρώπινα με το μωρό, χωρίς να φοβόμαστε να περπατήσουμε στο δρόμο, κι εγώ φυσικά συμφώνησα. Είχα από μικρή μανία με οτιδήποτε ελληνικό, διάβαζα ιστορία, έβλεπα ελληνική τηλεόραση, άκουγα ελληνική μουσική, και πάντα ήθελα να έρθω, αλλά όχι υπό το καθεστώς του φόβου. Αυτός όμως ήταν ο λόγος που μας έκανε να το αποφασίσουμε τόσο γρήγορα.
Επικοινώνησα με κάποιους φίλους στην Κέρκυρα, που προσφέρθηκαν να μας βοηθήσουν για τις πρώτες μέρες. Η μητέρα μου προσπάθησε να με πείσει να αφήσω το μωρό μαζί της για ένα διάστημα, αλλά δεν ήθελα ούτε να το ακούσω κι έτσι, με την κόρη μου αγκαλιά, επιβιβάστηκα μαζί με άλλα 250 άτομα σε ένα καράβι που χωρούσε 130. Όταν φτάσαμε στην Κέρκυρα, μας περίμεναν τηλεοπτικά συνεργεία, αφού το κύμα φυγής από την Αλβανία ήταν τότε το θέμα των ημερών.
Οι κάμερες με τραβούσαν επειδή είχα το μωρό αγκαλιά μέσα στο χαμό και κατέγραψαν την απογοήτευσή μου όταν κατάλαβα ότι θα αποβιβάζονταν μόνο 50 άνθρωποι από το καράβι, κι εμείς δεν ήμασταν ανάμεσα σε αυτούς. Μας γύρισαν πίσω επιτόπου και η ταλαιπωρία, ειδικά για τη μικρή, ήταν τεράστια. Δύο μέρες αργότερα βρισκόμουν ξανά στο πλοίο για την Κέρκυρα κι αυτή τη φορά κατάφερα να κατέβω στο λιμάνι. Μόνο που το μωρό είχε μείνει πίσω.

All work and no play
Το σκεπτικό μας με τον άντρα μου ήταν να τακτοποιηθούμε και να πάρουμε γρήγορα τη μικρή κοντά μας. Οι φίλοι μας στην Κέρκυρα μας φιλοξένησαν και σε δύο εβδομάδες είχαμε βρει δουλειές. Δουλειές που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ ότι θα κάναμε. Στην Αλβανία εγώ ήμουν φιλόλογος, ο άντρας μου βοηθός ορθοπεδικού και στην Ελλάδα εγώ έγινα καθαρίστρια κι εκείνος οικοδόμος. Ήμουν αποφασισμένη όμως να τα καταφέρω και, αν και οι γονείς μου με μεγάλωσαν με κάποιες ανέσεις, με είχαν μάθει να μην υποκύπτω στις δυσκολίες της ζωής. Ονειρευόμουν μια καλή ζωή για την οικογένειά μου, κι αυτό μου έδινε δύναμη. Άρχισα να δουλεύω σε όλο και περισσότερα σπίτια, όλο και περισσότερες ώρες.
Έλειπα όλη μέρα από το σπίτι όμως, κι έτσι δεν γινόταν να πάρω το μωρό. Κι ο καιρός περνούσε. Το μόνο καλό ήταν ότι ο πατέρας μου, απόστρατος πια, είχε πιάσει δουλειά στο πλοίο που ερχόταν στην Κέρκυρα, κι έτσι μου έφερνε τη μικρή και την έβλεπα συχνά. Κι όσο σκεφτόμουν ότι το μωρό μου ήταν «απέναντι», τόσο πείσμωνα να της φτιάξω εδώ ένα σπιτικό και δούλευα πιο σκληρά. Έφτασα να κάνω τρεις δουλειές τη μέρα – ένα σπίτι το πρωί, ένα σπίτι το απόγευμα και το βράδυ έπλενα ποτήρια σε μαγαζιά. Ο άντρας μου, στο μεταξύ, εργαζόταν περιστασιακά και η σχέση μας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.

Χωρισμένοι με παιδί
Ο τρόπος που ήθελε να διαχειρίζεται τα χρήματά μας δεν με έβρισκε σύμφωνη, και κάθε φορά που τολμούσα να διαφωνήσω, ακολουθούσαν φοβεροί καβγάδες, αφού θεωρούσε ότι αμφισβητούσα την εξουσία του. Επιπλέον, εγώ δεν μπορούσα να αποδεχτώ ότι έστελνε χρήματα στους γονείς και τα αδέλφια του ενώ δεν ήθελε να στέλνουμε χρήματα για το παιδί, με τη δικαιολογία ότι το είχαν αναλάβει οι γονείς μου.
Έτσι, πέρασε ένα μεγάλο διάστημα με καβγάδες στο σπίτι και δουλειά, πολλή δουλειά, που για μένα είχε ένα βασικό σκοπό: να φέρω τη μικρή στην Ελλάδα. Μόλις καταφέραμε να βάλουμε στην άκρη κάποια χρήματα, αρχίσαμε να στήνουμε στην Αλβανία μια μικρή φαρμακαποθήκη με τη βοήθεια φίλων μας, που τη δούλευαν από εκεί. Η δουλειά πήγε καλά, κι έτσι στα 5 της η κόρη μου ήταν πια μαζί μου. Είχα πια μια αρκετά στρωμένη ζωή να της προσφέρω.
Η ζωή με τον πατέρα της, από την άλλη, είχε γίνει αφόρητη. Οι καβγάδες είχαν γίνει βίαιοι και η στάση του όλο και πιο εγωιστική, πιο σκληρή. Η αδια-φορία για το παιδί ήταν πλήρης κι εγώ το ανεχόμουν, όπως και το ξύλο που έτρωγα, γιατί στο μυαλό μου η οικογένεια ήταν πάνω απ’ όλα, άρα έπρεπε να κάνω υπομονή. Στα 30 μου η υπομονή εξαντλήθηκε και αποφάσισα να χωρίσω. Η κόρη μου, που ήταν ουσιαστικά η οικογένεια και το βασικό μου μέλημα, με είχε ρωτήσει, πριν πάει καν σχολείο, γιατί άφηνα τον μπαμπά να είναι τόσο κακός μαζί μας.

Ο χαμένος τα παίρνει όλα
Στο διαζύγιο εκείνος μας πήρε τα πάντα. Ό,τι χρήματα είχαμε στην τράπεζα και το σπίτι που είχαμε στην Αλβανία για εμάς χάθηκαν οριστικά. Μου πήρε ακόμα και τη φαρμακαποθήκη που με τόσο κόπο είχα στήσει. Επέστρεψε στην Αλβανία, και για διατροφή ούτε κουβέντα. Ξαφνικά ήμουν και πάλι στο μηδέν, σε μια ξένη χώρα, χωρίς κανέναν δικό μου άνθρωπο να στηριχτώ. Αλλά είχα την κόρη μου. Και στην πραγματικότητα εκείνος δεν υπήρξε ποτέ στήριγμα για μένα.
Είχα αποκτήσει φίλες, που μου στάθηκαν ψυχολογικά, και είχα δουλειά – δουλειές, αφού πλέον εργαζόμουν σε φαστφούντ και είχα κρατήσει και κάποια σπίτια. Έσφιξα λοιπόν τα δόντια και συνέχισα με περισσότερο πείσμα. Ακόμα και τις δύσκολες, ασήκωτες μέρες, που η στενοχώρια με κατέβαλλε, πήγαινα στη δουλειά μου κανονικά. Δεν ήθελα να με λυπάται κανείς, δεν θα το επέτρεπα ποτέ στον εαυτό μου, και αυτή η περηφάνια μού έδινε δύναμη, ό,τι κι αν συνέβαινε στη ζωή μου.

The end is the beginning
Οι δικοί μου προσπάθησαν να με πείσουν να γυρίσω πίσω, όμως εγώ δεν μπορούσα πια να σκεφτώ τη ζωή μου και το μέλλον της κόρης μου παρά μόνο στην Ελλάδα. Με όσα χρήματα είχα καταφέρει να σώσω και παίρνοντας ένα δάνειο αγόρασα ένα σπίτι. Σ’ αυτό το σπίτι, με τον κήπο και τα λουλούδια μας, η μικρή μου αναγκαστικά πέρασε πολλές ώρες μόνη της όσο εγώ έτρεχα να πετύχω τους στόχους μας.
Από νωρίς τής είχα εξηγήσει ότι η μαμά έπρεπε να δουλέψει για να ζήσουμε, και η ωριμότητα και η κατανόηση που επέδειξε με ξαφνιάζουν ακόμα και σήμερα. Όπως είναι φυσικό, δεθήκαμε πάρα πολύ έχοντας η μία μόνο την άλλη. Ο πατέρας της μέσα σε λίγους μήνες ξαναπαντρεύτηκε στην Αλβανία και απέκτησε γρήγορα νέα οικογένεια. Δεν τον πίεσα ποτέ να δίνει χρήματα για το παιδί, του είπα απλώς να κάνει ό,τι νομίζει, κι εκείνος δεν βοήθησε ποτέ. Ακόμα κι όταν η κόρη μας αντιμετώπισε πρόβλημα υγείας κι έμεινε στο νοσοκομείο για εβδομάδες, δεν ήρθε ούτε τηλεφώνησε για να μάθει νέα. Οι φίλοι και οι εργοδότες μου έδειξαν περισσότερο ενδιαφέρον τις μέρες εκείνες, που κόντευα να χάσω το μυαλό μου από την αγωνία· αλλά αυτά είναι πολύτιμα μαθήματα ζωής, εμπειρίες που σε μαθαίνουν τελικά να επιβιώνεις.

Τελικός προορισμός
Αλλά εγώ δεν ήθελα πια απλώς να επιβιώσω, ήθελα κάτι καλύτερο. Αποφάσισα να ξαναρχίσω την επιχείρηση της φαρμακαποθήκης. Είχα δουλέψει πολύ γι’ αυτό και ήταν άδικο να αφήσω να πάει χαμένος ο κόπος.
Με τις επαφές που είχα ήδη στις ελληνικές εταιρείες, ξεκίνησα αρχικά να συνεργάζομαι με κάποια φαρμακεία στην Αλβανία. Η δουλειά άνθιζε, τόσο που τελικά άφησα τα σπίτια και το φαστφούντ.
Έφτιαξα μια νέα, αυτή τη φορά δική μου, φαρμακαποθήκη στην πατρίδα μου και σήμερα μπορώ να λέω περήφανη ότι έχω καταφέρει να πάρω τρεις αντιπροσωπείες ελληνικών εταιρειών για την Αλβανία, κάτι που για μένα είναι μεγάλη επιτυχία, κυρίως γιατί μου παρέχει μια άνετη ζωή.
Ίσως αυτή η ανάσα ασφάλειας που πήρα να με βοήθησε να δώσω μια ευκαιρία και σε άλλες, πιο προσωπικές πλευρές της ζωής. Μετά το διαζύγιό μου, μόλις πέρυσι έκανα για πρώτη φορά καινούρια σχέση, αφού προφανώς μόλις πέρυσι κατάφερα να μην είμαι πια τόσο προσκολλημένη στο στόχο μου και τόσο φοβισμένη να ρισκάρω να απογοητευτώ ξανά.
Για κάποιους μπορεί να μην ακούγεται σημαντικό. Μια καλή δουλειά και μια σχέση δεν είναι μεγάλα επιτεύγματα για όσους θεωρούν πολλά πράγματα δεδομένα, αυτονόητα.
Αλλά για μένα είναι σαν να έφτασα επιτέλους στον προορισμό για τον οποίο ξεκίνησα όταν ανέβηκα σ’ εκείνο το πλοίο, στα 24 μου.

Μισογεμάτο
Όταν νιώθεις ότι η ζωή σε έχει πριμοδοτήσει με ένα ιδιαίτερα μεγάλο μερίδιο ατυχίας και είσαι πεπεισμένη ότι τίποτα δεν πρόκειται να πάει καλά, να θυμάσαι ότι οι πιο εντυπωσιακές και αξιομνημόνευτες ιστορίες επιτυχίας είναι οι ιστορίες ανθρώπων που οι ευκαιρίες δεν τους σερβιρίστηκαν στο πιάτο. Κανείς δεν αγωνίζεται με όλες του τις δυνάμεις αν δεν είναι πραγματικά υποχρεωμένος και κανείς δεν κερδίζει αν δεν βάλει τα δυνατά του. Do the math.

Κορίτσια με στόχο
Μια πολύ βασική προϋπόθεση για να πετύχεις τους στόχους σου είναι να ξέρεις ποιοι ακριβώς είναι αυτοί. Ένας πρακτικός τρόπος να τους εντοπίσεις είναι να φτιάξεις μια λίστα με το τι είναι αυτό που θέλεις και τι πιστεύεις ότι θα σε έκανε ευτυχισμένη, ώστε να δουλέψεις προς αυτή την κατεύθυνση. Σημαντική λεπτομέρεια: Μη γενικεύεις – το «θέλω πολλά χρήματα κι έναν κούκλο που θα με λατρεύει» δεν είναι στόχος, είναι γράμμα στον Αϊ-Βασίλη.

Πηγή: Cosmopolitan

Tο θέατρο της ζωής


Είναι η πρώτη φορά που γράφω σε περιοδικό και, γενικότερα, που αναφέρω την εμπειρία που έζησα. Η ιστορία που θα πω δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, είναι η ζωή μου και, δυστυχώς, δεν είμαι ο Σπίλμπεργκ. Έχω, όπως θα φανεί, τον πιο δραματικό ρόλο. Κρίμα που δεν προτάθηκα για τον Α’ γυναικείο ρόλο. Θα είχα το Όσκαρ σίγουρο.

Ανώνυμη*

Είμαι 19 ετών, ζω και σπουδάζω στην Αθήνα (δυστυχώς). Έχω μεγαλώσει σε μια κλειστή οικογένεια, δηλαδή πολύ ενωμένη και αγαπημένη: εγώ, η αδελφή μου, οι γονείς μας, οι παππούδες και η αδελφή και τα ξαδέλφια της μητέρας μου. Από 3 μηνών ζω με τους παππούδες μου λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων των γονιών μου. Δεν μπορώ να πω, με φρόντισαν πολύ και ειδικότερα ο παππούς μου.

Πρώτη πράξη
Ανάσα. Ο παππούς μου από την ηλικία των 8 έως τα 16 μου φρόντισε να μου δείξει τι σημαίνει έρωτας. Και δεν εννοώ θεωρητικά. Για οκτώ χρόνια με αποπλανούσε κι άλλες φορές με βίαζε. Φρόντιζε με τον τρόπο του να εξορίζει τη γιαγιά στον καναπέ του σαλονιού και να κάνει πράξη τις διεφθαρμένες του φαντασιώσεις πάνω μου. Ήξερε ότι ήμουν ένα χαζό παιδί (αυτόν το χαρακτηρισμό μου προσδίδω τα τελευταία χρόνια), που σπάνια ανοιγόταν και σίγουρα δε θα μιλούσε. Και δεν έπεσε έξω. Ακόμα να μιλήσω. Αν μια ταινία δεν πετύχει, φταίνε πάντα οι ηθοποιοί και ποτέ ο σκηνοθέτης.
Μου πέρασε την ιδέα του πολύ ωραία. Ήμουν μόνο 8 χρόνων, τι να καταλάβω; Νόμιζα ότι τον ευχαριστούσα, εφόσον χαμογελούσε και μου έλεγε πως με αγαπάει και τέτοια. Ύστερα ένιωσα τύψεις, τύψεις που αργότερα έγιναν μίσος και απέχθεια, γιατί άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα. Ήξερα από την αρχή ότι ήταν κακό, αλλά ήταν ο παππούς μου! Όταν μερικές φορές καταλάβαινε ότι δεν ήθελα να παίξω άλλο, έλεγε ότι θα στρεφόταν εναντίον μου και θα πήγαινε με τη μικρή μου αδελφή. Την αρχή της αυτοθυσίας τη γνωρίζετε; Είμαι αρχηγός.
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, η γυναίκα και οι κόρες του ήταν στην κουζίνα κι εγώ μ’ εκείνον στο μπάνιο, ακριβώς δίπλα. Με μισώ και νιώθω βρόμικη που δεν είπα «στοπ, ως εδώ!». Μετανιώνω, αλλά ποιος θα με πίστευε; Και οι επιπτώσεις; Αν όντως ριχνόταν και στην αδελφή μου;
Ευτυχώς, δεν έκανε τίποτα στην αδελφή μου αλλά ακόμα δεν ξέρω πώς να νιώσω. Για εκείνον σίγουρα μίσος, αλλά συγχρόνως και οίκτο, γιατί είναι άρρωστος. Οίκτο όμως και για μένα, που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια χωρίς καμιά ευχάριστη ανάμνηση. Έχω στιγματιστεί.

Η δράση κορυφώνεται
Αν νομίζετε ότι η ταινία φτάνει στο τέλος της, η συνέχεα θα σας επιβεβαιώσει για το αντίθετο. Ο σκηνοθέτης κρατάει ακόμα έναν άσο στο μανίκι του, ένα νέο πρωταγωνιστή: τον πρώτο μου ξάδελφο. Αυτός φρόντισε για το ριμέικ της ιστορίας. Πάλι τα ίδια, μόνο που η απειλή ήταν ότι θα τους έστρεφε όλους εναντίον μου. Είχε και έχει τη δύναμη να το κάνει. Να με οδηγήσει από τη θέση του θύματος στη θέση του κατηγορούμενου.
Ωραία ζωή, ε; Για κλάματα είμαι! Αλλά ως ηθοποιός η καλύτερη, εφόσον μπροστά στους άλλους το έπαιζα ότι όλα ήταν φυσιολογικά. Επειδή ο σκηνοθέτης είναι καλός και θέλει να εξασφαλίσει την προσήλωση του κοινού, οι δύο πρωταγωνιστές δε γνωρίζουν ακόμα το κοινό που έχουν. Δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει το έργο. Το έργο εξελισσόταν σε κωμωδία όταν μέναμε σε ένα δωμάτιο οι τρεις μας και παππούς και ξάδελφος προσπαθούσαν να διεκδικήσουν το έπαθλο, δηλαδή εμένα. Ή όταν κατά τη διάρκεια της σκηνής έμπαιναν απότομα στο δωμάτιο εξωτερικοί παράγοντες. Τότε παρακαλούσα να καταλάβουν κάτι. Δυστυχώς όμως.
Να πω «εντάξει, δεν πειράζει»; Αφού πειράζει. Έχει καταστραφεί η ζωή μου.
Δεν έχω κάνει ακόμα σχέση, αφού φοβάμαι να εμπιστευτώ οποιονδήποτε. Έχω φίλους, και μάλιστα πολλούς, που περνάμε καλά μαζί, όμως σε κάποιο σημείο βάζω όρια. Υψώνω έναν τεράστιο τοίχο, που είναι εμφανής και σ’ εκείνους και σ’ εμένα. Το έχουμε παραδεχτεί και οι δύο πλευρές. Αν τους έλεγα την ιστορία μου, δε θα την πίστευαν. Εκείνοι πρώτοι θα με βράβευαν ως την καλύτερη ηθοποιό και συγχρόνως την πιο ηλίθια.

Τίτλοι τέλους
Γράφω σ’ εσάς την ιστορία μου γιατί θέλω επιτέλους να ξεπεράσω αυτό που μου συνέβη, όσο γίνεται. Το ξέρω ότι δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ, δε γίνεται. Είναι ένας ζωντανός εφιάλτης. Θέλω να χαρώ και λίγο και να ελαφρύνω το φορτίο που κουβαλάω. Θέλω να τελειώσω αυτή την παράσταση. Θέλω να σταματήσω να κλαίω τα βράδια και να λέω στον εαυτό μου πως δεν αξίζω τίποτα. Να διώξω τις τύψεις που δεν είπα τίποτα τότε, αλλά ούτε ακόμη και τώρα. Σήμερα έκανα την αρχή, γιατί θέλω να προσδιορίσω το χαρακτήρα μου. Να μάθω τελικά ποια είμαι και να μην τρελαίνομαι με τις κατά καιρούς αντιδράσεις μου σε άτομα που δείχνουν να με αγαπάνε και να με σέβονται. Η συνέχεια επί της οθόνης.
Θα ήθελα να δημοσιεύσετε την ιστορία μου, γιατί ίσως υπάρχουν κι άλλες αναγνώστριες που έχουν παρόμοιο πρόβλημα. Κι ίσως –πού ξέρετε;– να βοηθηθούν κάποιες κοπέλες. Εγώ πάντως θα δώσω το τεύχος στους φίλους μου να το διαβάσουν και θα τους ρωτήσω τι θα έκαναν αν το πάθαιναν οι ίδιοι, πώς θα αντιδρούσαν. Κι ίσως να αποφασίσω να τους το πω. Ίσως το «χαζό» να ξύπνησε! Θα σας καλέσω στην πρεμιέρα.

Πηγή: Cosmopolitan

Drug show


Αρχίζοντας να γράφω αυτή την ιστορία, φοβήθηκα. Έπρεπε να γυρίσω πίσω και να ανοίξω κάποια κεφάλαια της ζωής μου που κρατούσα γερά κλεισμένα, να τα ξαναζήσω για ακόμη μία φορά.

Δεν ήξερα αν έχω το κουράγιο να απλώσω τη γύμνια τους πάνω σε μια κόλλα χαρτί και να τα αφήσω έρμαιο στα μάτια ανθρώπων που δε με ξέρουν, γνωρίζοντας ότι όσο παραστατικά κι αν τα περιγράψω, κανείς δε θα μπορέσει να δει το πραγματικό μέγεθος του πόνου και του τρόμου που μου προκάλεσαν και συνεχίζουν να μου προκαλούν.
Κοιτώντας στο παρελθόν, βρήκα ένα κορίτσι πολύ διαφορετικό από αυτό που είμαι τώρα. Ένα κορίτσι χαμένο στη μοναξιά και το σκοτάδι, γεμάτο αόρατες πληγές και ψεύτικα όνειρα, γεμάτο δάκρυα, χωρίς ούτε μια υποψία χαμόγελου. Ένιωσα στοργή για εκείνο το κορίτσι που ήμουν άλλοτε και την ανάγκη να το προστατεύσω, να το γιατρέψω, να πάρω μακριά του όλους τους εφιάλτες, καθετί που το έκανε να τρέμει.

Αγάπη είναι
Τον αγαπούσα, τον αγαπούσα αληθινά, δίχως όρια. Ήταν τα πάντα για εμένα, σύντροφος, φίλος εραστής, μαζί του ήμουν καλά, ήμουν ευτυχισμένη. Μικρό παιδί, μόλις 16 εγώ, 12 χρόνια μεγαλύτερός μου αυτός. Εκείνος με μάθαινε, με σμίλευε, με έπλαθε. Εγώ ένιωθα σιγουριά, προστασία και συνάμα τρυφερότητα, την ανάγκη να του βγάλω τις ταμπέλες που άδικα –κατά τη γνώμη μου τότε– του είχαν φορτώσει. Τίποτε άλλο δεν είχε σημασία, μόνο αυτός. Oι γονείς, οι φίλοι, όλοι είχαν φύγει μακριά μου· ή μάλλον εγώ τους είχα διώξει, αφού ήταν αντίθετοι μ’ αυτή τη σχέση. Μα δε με ένοιαζε, ήταν ο Γιώργος και ήταν δικός μου. Και θα έκανα τα πάντα γι’ αυτόν.
Ήξερα ότι είχε κάποια σχέση με ναρκωτικά, μα ούτε αυτό με ένοιαζε. Ίσως στο εφηβικό μου μυαλό αυτό τον έκανε πιο απαγορευμένο, οπότε και πιο γοητευτικό. Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι το μόνο που τον έκανε ήταν πιο ψεύτικο. Είχα ξαναδοκιμάσει χασίς, οπότε δεν ήταν κάτι καινούριο για μένα, κι έτσι αρχίσαμε να καπνίζουμε και μαζί. Τσιγάρο το τσιγάρο, περνούσε ο καιρός μες στα γέλια, στις υπογλυκαιμίες, στη νύστα και τη χαλαρότητα. Ήταν μόνο η αρχή.
Εγώ ήμουν που του ζήτησα ηρωίνη. Τον έβλεπα που έπινε και του ζήτησα. Δε θυμάμαι πολλά από εκείνη τη μέρα. Ήμασταν στο αμάξι κάπου στην Εθνική, με κοίταξε και μου είπε: «Στενοχωριέμαι που σε βλέπω έτσι» κι εγώ τον αγκάλιασα. Μετά το πρώτο κάψιμο και την πικρίλα ένιωσα πιο κοντά του, πιο ήρεμη, πιο ευτυχισμένη. Δεν ήξερα ότι μόλις άρχιζε ο εφιάλτης...

The Magic Bus
Από εκεί και πέρα οι εικόνες μπερδεύονται μεταξύ τους, μπαίνουν η μία στην άλλη, θολώνουν, δεν τις ξεχωρίζεις. Το πρωί σχολείο, φροντιστήριο, μαθήτρια του 17, στο σπίτι είχαν ηρεμήσει λίγο τα πράγματα, τα είχα ψιλοβρεί και με τις φίλες μου... Το βράδυ όμως άρχιζε κάτι καινούριο, μεταμορφωνόμουν, από καλομαθημένο παιδί των γονιών γινόμουν κάτι άλλο, κάτι ξένο. Έπινα για να με αγαπήσει ο Γιώργος, για να είμαι πιο δυνατή, για να φωνάξω σε όλους ότι είμαι διαφορετική, άγρια, σκληρή.
Κατεβαίναμε στην Αθήνα για να «γίνουμε». Αγοράζαμε ηρωίνη από έναν γνωστό του Γιώργου, τον Παναγιώτη. Ήταν 30 και κάτι, παντρεμένος με παιδιά, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να διακινεί πλαστά χρήματα, γυναίκες, ναρκωτικά. Με ήθελε. Όποτε ο Γιώργος δεν κοιτούσε, μου το έδειχνε με αδηφάγα βλέμματα. Δε μιλούσα, για χάρη μου μας έδινε γραμμάρια ολόκληρα χωρίς λεφτά.
Μια μέρα, αφού φόρτωσε τον Γιώργο με μπόλικη ηρωίνη και μια πόρνη, με πήγε σε ένα ξενοδοχείο. Ήπιαμε, ήπιαμε και κάποια στιγμή άρχισε να με αγγίζει. Τα έχασα, όμως ήμουν ήδη χαμένη στον κόσμο μου και δεν είχα ούτε τη δύναμη ούτε τη θέληση να αντιδράσω. Αφέθηκα. Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου, δεν ήμουν εγώ, ήταν μια άγνωστη με θολό βλέμμα. Έκλεισα τα μάτια, έσφιξα τα δόντια για να μην ουρλιάξω και απλώς ευχήθηκα να μείνω ζωντανή.
Όταν αργότερα πήραμε με τον Γιώργο το δρόμο του γυρισμού, έκλαιγε, μου φώναζε, φώναζε στον εαυτό του. Εγώ δε μίλαγα, δεν είχα λέξεις, ήμουν στραγγισμένη από κάθε συναίσθημα, ήμουν άδεια, ένιωθα βαριά και γερασμένη.

Future land
Η Άννα και ο Νίκος ήταν ζευγάρι, γύρω στα 40 αλλά έμοιαζαν για 60, έμεναν σ’ ένα άθλιο, βρόμικο σπίτι, ήταν μαζί 20 χρόνια κι έπιναν άλλα τόσα. Αγοράζαμε και από αυτούς, καθόμασταν σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο και σπάγαμε την ηρωίνη πάνω στο τραπέζι. Η Άννα χαμογελούσε δείχνοντας τα χαλασμένα δόντια της, ενώ ο Νίκος χώριζε σε σακουλάκια τις δόσεις. Εκεί γνώρισα και τη Χρύσα. Τη Χρύσα με το αγγελικό πρόσωπο. Ακόμα θυμάμαι τον τρόπο που γελούσε, κοφτά, σαν κάτι να φοβόταν. «Εδώ όλοι είμαστε ευτυχισμένοι» έλεγε, αφού έπινε, χαϊδεύοντας την τεράστια κοιλιά της που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το ισχνό σώμα της. «Αν είναι κορίτσι, θα τη βγάλω Dawn – σημαίνει αυγή. Και ήταν μόνο 17!
O καιρός περνούσε και η σχέση μου με τον Γιώργο συνεχιζόταν. Ανάμεσα στη μιζέρια και τη βρομιά έβλεπες πού και πού κάτι όμορφο, αγκαλιαζόμασταν και ορκιζόμασταν με δάκρυα στα μάτια ότι δε θα ξαναπιούμε, ότι θα είμαστε για πάντα μαζί, δυνατοί κι αγαπημένοι. Όμως ο κύκλος δεν έλεγε να κλείσει και καθώς οι εβδομάδες έφευγαν, παρατηρούσα τον εαυτό μου που άλλαζε και μ’ έπιανε τρόμος. Γιατί αυτό σου κάνει η ηρωίνη: σε αλλάζει, αλλάζει το χαρακτήρα σου, βρομίζει την ψυχή σου, την κατατρώει, σου σκοτώνει τα αισθήματα. Αυτό κάνει, γιατί αυτό είναι η ηρωίνη: ένας εφιάλτης.
Ένα άδειο δωμάτιο, δίχως παράθυρα και πόρτες, δίχως την παραμικρή χαραμάδα να μπει λίγος ήλιος, κι εσύ μεγαλώνεις σ’ αυτό το δωμάτιο, μεγαλώνεις και σκληραίνεις. Κι όσο εσύ μεγαλώνεις, τόσο το δωμάτιο μικραίνει. Μικραίνει και σε σφίγγει –σαν αόρατη πανοπλία–, δε σ’ αφήνει να ανασάνεις... Και ζεις εκεί μέσα, προχωρώντας στα τυφλά με ασταθή βήματα, κρατώντας ένα μαχαίρι, ξεσκίζοντας σιγά σιγά τα σωθικά σου, ό,τι καλό έχεις μέσα σου, ό,τι αγαπάς κι ό,τι ονειρεύεσαι χαράζοντας πολύπλοκα σχέδια, δίχως νόημα, δίχως αρχή και τέλος...

Keep walking
Μια φορά ήμασταν στο σπίτι ενός παιδιού και πίναμε. Την ώρα που βαρούσε ένεση, μπήκε στο δωμάτιο η μητέρα του. Ποτέ δε θα ξεχάσω το βλέμμα εκείνης της μάνας.
Πώς να ξεχάσω; Τόσα πρόσωπα, η Χρύσα, ο Νίκος, η Άννα, ο Παναγιώτης και άλλα πολλά πρόσωπα, που δεν έχω αναφέρει, μελαγχολικά, φοβισμένα, πρόσωπα ρημαγμένα, ματωμένα σε κάθε σπιθαμή τους...
Δε θέλω να ξεχάσω. Γιατί «ξεχνάω» σημαίνει απαρνιέμαι, κι αν απαρνηθώ το παρελθόν μου, θα είναι σαν να απαρνιέμαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Τι κι αν κρύψω τις πληγές μου; Αυτές δε θα πάψουν να υπάρχουν, γιατί αυτό είμαι: οι πληγές μου. Τις σηκώνω στο φως, τις επιδεικνύω, γιατί έμαθα να ζω μαζί τους, είναι το στολίδι μου, το κουράγιο μου, η δύναμή μου.
Τελικά με τον Γιώργο χώρισα μετά από ενάμιση χρόνο σχέσης. Πλέον είμαι καλά, μακριά από τα ναρκωτικά, κι αυτός το ίδιο. Ξέρω ότι μες στην τόση ψευτιά των ναρκωτικών υπήρξε κάτι πραγματικά όμορφο ανάμεσά μας, κι αυτό ήταν τελικά που μας κράτησε ζωντανούς.
Τελειώνω αυτή την ιστορία λέγοντας πως νιώθω πιο ώριμη, πιο σκληρή, ίσως λίγο πιο σοφή, γιατί είδα πράγματα που άλλοι δεν μπορούν ούτε καν να τα διανοηθούν και δε φοβάμαι πια. Αυτός ο κύκλος της ζωής μου έκλεισε μια για πάντα και χαίρομαι που βρήκα τελικά τη δύναμη να σας τον παρουσιάσω. Ήδη νιώθω καλύτερα, ανακουφισμένη. Τελικά όντως ισχύει αυτό που λένε: Πρέπει να επιδεικνύεις τις πληγές σου.

Πηγή: Cosmopolitan

Τα φτερά του έρωτα


O φίλος μου δεν μπορεί να περπατήσει, μπορεί όμως και με κάνει ευτυχισμένη με ένα του χαμόγελο. Κι αυτό μου φτάνει.

Από τη Δέσποινα* όπως τα διηγήθηκε στη Μαρία Πετρίδη

Διάβαζα σε ένα προηγούμενο τεύχος του Cosmopolitan ότι δεν πρέπει να ψάχνουμε για τον τέλειο άντρα –αυτός δεν υπάρχει–, αλλά για τον άντρα με τον οποίο θα περνάμε τέλεια. Αυτόν τον άντρα εγώ τον βρήκα και τώρα ετοιμάζομαι να τον παντρευτώ. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως για πολλούς ανθρώπους γύρω μου το γεγονός ότι εκείνος δεν μπορεί να περπατήσει αποτελεί Νο 1 λόγο δυστυχίας και όχι τελειότητας. O Στάμος όμως για μένα δεν είναι ένας ανήμπορος αλλά ένας δυνατός άνθρωπος, που μπορεί και στέκεται γερά στα πόδια του. Κι ας είναι αυτά καθηλωμένα, χρόνια τώρα, σε αναπηρική καρέκλα.

Who is who
Γνωριστήκαμε καλοκαίρι, πριν από τρία χρόνια, στην Κω. Η πρώτη συνάντηση έγινε σε ένα μπιτς πάρτι, όπου εκείνος έπαιζε μουσική κι εγώ πήγαινα συνεχώς και του ζητούσα τραγούδια. Δεν είχα δει ότι ήταν καθισμένος σε αναπηρική καρέκλα, γιατί ο χώρος όπου βρισκόταν ήταν υπερυψωμένος και καλυμμένος γύρω γύρω με καλάμια. Την τρίτη φορά που πήγα να του ζητήσω ένα κομμάτι, μου είπε πως θα έπαιζε το τραγούδι που ζητούσα αν δεχόμουν να με κεράσει ένα ποτό. Δέχτηκα. Το ένα ποτό έφερε το άλλο και έμεινα μαζί του όλη την υπόλοιπη βραδιά. Όταν κάποια στιγμή μιλούσαμε για ταξίδια, τον ρώτησα ποιο ήταν το χειρότερο που είχε κάνει κι εκείνος, χωρίς να χάσει το χαμόγελό του, μου απάντησε ήρεμα: «Αυτό που μου πήρε τα πόδια». Δεν κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε, μέχρι που άρχισε τη διήγηση.
Το καλοκαίρι του 1998 αποφάσισε με τον κολλητό του να κάνουν το γύρο της Πελοποννήσου με τις μηχανές τους. Τη δεύτερη εβδομάδα του ταξιδιού συνέβη το ατύχημα. Ήταν νύχτα, ο δρόμος είχε λάδια κι ο Στάμος κέφια – εκείνο το βράδυ έλεγε ξανά και ξανά στο φίλο του πόση ανάγκη είχε να του συμβεί κάτι συγκλονιστικό. Oύτε που κατάλαβε πότε έχασε τον έλεγχο της μηχανής, πότε τινάχτηκε στον αέρα, πώς ξύπνησε στο νοσοκομείο. Τα άσχημα νέα τα έμαθε από τη μητέρα του. Δεν είπε κουβέντα. Κλείστηκε σπίτι του για ενάμιση χρόνο κι ένα πρωί, έτσι ξαφνικά, συνειδητοποίησε ότι ήθελε να ζήσει και πάλι. «Ήθελα να το βάλω στα πόδια, αλλά δεν είχα! Oπότε, αποφάσισα να ζήσω όσο καλύτερα μπορούσα με τα νέα δεδομένα» μου είπε με τη μεγαλύτερη φυσικότητα. Τον κοιτούσα χωρίς να μπορώ να πω κουβέντα. Ευτυχώς, εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ένας φίλος του και κρατήθηκα να μη βάλω τα κλάματα. Μου ζήτησε να βρεθούμε την επόμενη μέρα για φαγητό κι εγώ δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν μου άρεσε πραγματικά ή αν ένιωθα απλώς οίκτο γι’ αυτόν. Αν με συγκίνησε εκείνος ή η ιστορία του.
Η φίλη μου, που μου έκανε παρέα στην αγρύπνια, μου είπε να συμπεριφερθώ όπως ακριβώς θα συμπεριφερόμουν με κάθε άλλον άντρα. Χρειάστηκαν μόλις μερικές εβδομάδες για να καταλάβω ότι ο Στάμος δεν ήταν καθόλου όπως κάθε άλλος άντρας. Ήταν ο άντρας της ζωής μου.

Καλή αρχή
Το πρώτο μας ραντεβού ήταν η αρχή της υπόλοιπης ζωής μου. Μέσα σε λίγη ώρα μου είπε τα πάντα για τον εαυτό του. Ήταν μουσικός, μετά το ατύχημα ασχολήθηκε με την ηχοληψία και εκείνο το καλοκαίρι αποφάσισε να το περάσει στην Κω παίζοντας μουσική στο μπιτς μπαρ του φίλου της αδελφής του. Μετά το ατύχημα είχε δύο σχέσεις, σχετικά σύντομες. Ήταν ανοιχτός μαζί μου και συγχρόνως διακριτικός. Δεν προσπαθούσε να παραστήσει κάτι άλλο, έδειχνε την ανησυχία του, έλεγε ό,τι σκεφτόταν, κι αυτό ήταν αφοπλιστικό. Τον ένα μήνα που έμεινα στην Κω δεν χωρίσαμε ούτε για μία ώρα.

Hard-time job
Το ότι κυκλοφορούσε με αναπηρικό καροτσάκι ήταν σύντομα για μένα μια ασήμαντη λεπτομέρεια, όχι όμως και για τους άλλους. Όταν κυκλοφορούσαμε μαζί, ένιωθα τα βλέμματα οίκτου και άκουγα ψιθύρους, όμως δεν με ένοιαζε. Πίστευα πως μπορούσα να τα αντιμετωπίσω, αλλά έκανα λάθος. Τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα. Oι φίλοι, οι γονείς, οι συνεργάτες μου, όλοι όταν τον γνώριζαν είχαν αυτό το βλέμμα λύπης και ανακούφισης ταυτόχρονα, που έλεγε: «O καημένος. Ευτυχώς που δεν συνέβη σ’ εμένα». Το πιο σκληρό πράγμα που άκουσα εκείνη την περίοδο ήταν από μια ξαδέλφη μου, που μου ζήτησε να μην πάω με τον Στάμο στο γάμο της, γιατί θα ήμασταν «ενοχλητικό κι άσχημο θέαμα»! Έπαθα σοκ. Αντί να τη βρίσω, έμεινα άφωνη να την κοιτάζω – και γι’ αυτό μετανιώνω μέχρι σήμερα. Με τον καιρό όμως απέκτησα ασπίδα προστασίας απέναντι στα περίεργα βλέμματα και τις κακίες.
Δεν έχω την απαίτηση να φέρονται όλοι όπως θα έπρεπε. Ξέρω ότι κάποιοι φίλοι μου ακόμα νιώθουν άβολα όταν βγαίνουμε μαζί τους. Ντρέπονται όταν κάνω φασαρία στα μαγαζιά που δεν έχουν μπάρα για αναπηρικά καροτσάκια. Και, φυσικά, οι γονείς μου τον πρώτο καιρό έκαναν τα πάντα για να με πείσουν να χωρίσω. Μέχρι και στον Στάμο μίλησε ο πατέρας μου, λέγοντάς του να με χωρίσει αν πραγματικά ήθελε το καλό μου. Σαν ελληνική ταινία, μόνο επιταγή δεν του έκοψε. Κι ο Στάμος πείστηκε και χωρίσαμε. Ευτυχώς, μόνο για ένα μήνα, αφού ο πατέρας μου σε μια συζήτηση προδόθηκε κι εγώ έξαλλη έφυγα από το σπίτι και πήγα –πού αλλού;– στον Στάμο. Του είπα ότι ήξερα τι έγινε και ότι ήθελα να μείνω μαζί του. Στην αρχή δεν δεχόταν κουβέντα, αλλά τελικά παραδέχτηκε πως ήθελε κι εκείνος όσο τίποτ’ άλλο να είμαστε μαζί. Oι γονείς μου δεν επενέβησαν ποτέ ξανά. Βέβαια εξακολουθούν να πιστεύουν πως «έμπλεξα» με έναν έρωτα που μου κόβει τα φτερά. Διαφωνώ ριζικά. Ξέρω πως όλοι θεωρούν ότι ο Στάμος είναι τυχερός που με γνώρισε, το ίδιο άλλωστε πιστεύει κι εκείνος. «Η μοίρα μού πήρε τα πόδια, για να μου δώσει φτερά» μου είχε γράψει κάποτε σε ένα σημείωμα. Η αλήθεια είναι ότι η τυχερή είμαι εγώ, που τον βρήκα. Τα φτερά είναι δικά του και μας έχουν πάει και τους δυο στον έβδομο ουρανό.

Feet and go
Η ζωή μου με τον Στάμο είναι υπέροχη, η καθημερινότητα όμως απίστευτα δύσκολη. Η χώρα μας δεν είναι καθόλου φιλική σε ανθρώπους που έχουν κινητικά προβλήματα. Το να κυκλοφορήσει στο κέντρο π.χ. είναι απλώς αδύνατο, το να ταξιδέψει μόνος του σενάριο επιστημονικής φαντασίας, το να πάμε σινεμά ή για ένα ποτό απαιτεί συνεννοήσεις ωρών. Χρειάζεται να φροντίζω για πολλά πράγματα και, ναι, είναι κουραστικό· όμως με καλό προγραμματισμό και πείσμα όλα γίνονται. Δεν φανταζόμουν ότι θα γινόμουν τόσο διεκδικητικός άνθρωπος. Ήμουν πολύ πιο παθητική παλιότερα. Αλλά τώρα για τα δικαιώματα του Στάμου νιώθω ότι μπορώ να κινήσω και βουνά. Στην αρχή βέβαια εκνευριζόμουν μ’ αυτούς που μας έκαναν τη ζωή δύσκολη και ο Στάμος στενοχωριόταν. Ένιωθε ότι βασανιζόμουν εξαιτίας του. Ένα βράδυ, καθώς γυρνούσαμε σπίτι μετά από μια επεισοδιακή έξοδο –κατά την οποία μάλωσα με έναν ηλίθιο πορτιέρη μεγάλου κλαμπ–, μου είπε: «Μπορείς να φύγεις όποτε το θελήσεις. Δεν έχω πόδια να σε κυνηγήσω, εσύ όμως έχεις και μπορείς να τρέξεις μακριά μου. Δεν θέλω να νιώθεις ανάπηρη κι εσύ μαζί μου». Τσαντίστηκα εκείνη τη στιγμή γιατί θεώρησα πως με πρόσβαλλε, αλλά δεν είπα τίποτα. Φυσικά, την επομένη κατάλαβα πως είχε δίκιο. Αν ήθελα να είμαι μαζί του, θα έπρεπε να σταθώ γερά στα πόδια μου και για τους δυο μας. Να γίνουν τα πόδια μου πόδια μας.

Γάμος a la playa
Του ζήτησα να παντρευτούμε. Αρνήθηκε. Μετά από ένα μήνα το ξαναζήτησα. Αρνήθηκε και πάλι. Την τέταρτη φορά υποχώρησε, με τον όρο να παίξει αυτός μουσική στο πάρτι του γάμου μας. Θα παντρευτούμε στην Κω τον ερχόμενο Αύγουστο, τη μέρα που γνωριστήκαμε. Όταν με ρωτάνε φίλοι και γνωστοί αν είμαι σίγουρη ότι θέλω να παντρευτώ κάποιον που δεν μπορεί να περπατήσει, απαντάω ότι παντρεύομαι κάποιον που με κάνει να πετάω, που με χαϊδεύει όπως κανένας άλλος, που μου κάνει έρωτα με όλη του την αγάπη, που με κάνει να νιώθω ασφαλής και να βλέπω το ποτήρι πάντα μισογεμάτο. Κι αν αυτά στη δική τους ζυγαριά δεν βαραίνουν περισσότερο από ένα ζευγάρι πόδια, τότε κάποιος τους κλέβει στο ζύγι.

Πηγή: Cosmopolitan